ONLAR Kİ; AKILLILAR(!)


Onlar ki; üfürükle medet umarlar mumdan
Zikri, mum ışığının sönmesinde sanırlar.
Onlar ki; ibret almaz çöldeki kızgın kumdan
Aşkı, günâhkar devrin "dönme"sinde sanırlar.


Onlar ki; anlayamaz arşa çıkan burağı
İdrak da edemezler ölüm denen durağı
Sıradan iş sanırlar yağmuru ve kurağı
Kahrı, şövalyenin at binmesinde sanırlar.


Onlar ki; akılları çarmıha gerililer
Onlar ki; zihni bozuk, pis murdar derililer
Onlar ki; ayyaş, sarhoş zemine serililer
Fahri, şerrin mideye inmesinde sanırlar.


Onlar ki; Hakk'ı bilmez, hak satarlar dünyaya
Barışın eli diye ad takarlar fünyeye
Sinsi, siyonist bir ruh, bastırıp da künyeye
Fikri, aczin ezilip sinmesinde sanırlar.


Onlar ki; hakikâti soysuzca bizden çalan
Batıl zihinlerinde yoğurup bize salan
Bizi de cezbettikçe dizdikleri her yalan
Dehri, ruhun yozlaşıp dinmesinde sanırlar.

Şiirlerin Ziyası