NASIL GÜLCECİ OLDUM?

Osman ÖCAL


Genç yaşta tanışıp kaynaştığım şiirle duygularımı sele döndürmüş, edebi açıdan değersiz de olsa yedi yüz civarında şiir karalaması yaparak mısraların koynunda derin bir sevdaya dalmıştım. Dağların sarıçiğdemi, ovaların mavi sümbülü, boynu bükük gelincikleri kalemimin önünde şükranla eğilmişlerdi.

Genel olarak on birli hece ölçünde koşma- güzelleme türünden çalışmalardı bunlar. Bunun yanında gaz lambasının kör ışığında uzun gecelerimi feda ederek yazdığım bir hikâye iki roman denemem olmuştu. Ne yazık ki maddi imkânsızlıklar, taşrada görev yapmam ve edebiyat çevresine uzak olmam nedeniyle kendim yazıp kendim okuyordum.

Seksenli yıllarda yazdıklarımı kitaba dönüştürme girişimim sonuçsuz kalınca duygularıma gem vuramasam da kalemimi kırmıştım. Amatörce yazdıklarımda çöpte yerini almıştı tabi ki.

Aradan uzun yıllar geçti. Yaşadığım bazı acı olaylar içimdeki kazanı kaynatıp duygularımın taşmasına, ilhamın mısralara dönüşmeye başlamasına, uykularımın tekrar kaçmasına sebep oldu. Yeniden yazmaya başlamak, yazarken kalemimle dertleşip içimi boşaltmak rahatlık veriyordu. Bir müddet sonra bilgisayarla, internette paylaşım siteleriyle tanışmam yazmama hız kazandırdı. Tabi ki yazdıkların yine koşma türü çalışmalardı. Şiire olan kara sevdam zamanla beni yeni arayışlara itti ve şiirde sanat, şiirde tür, şiirde içerik, şiirde biçim vs araştırma alanım içine girdi. Artık koşma türü yanında farklı şiirler yazmaya ve özellikle şiirde sanat konusunu işlemeye başlamıştım. Farklılık bana çok cazip gelmiş, durmaksızın araştırmaya vermiştim kendimi. Araştırmalarım devam ederken bir gün yolum Sayın Mustafa Ceylan’ın antoloji com da ki sayfasına düştü. İlk defa gördüğüm türden şiirler vardı. Sayfadaki şiirleri tek tek okurken hayatımın önemli bir bölümüne etki eden bir sürprizle karşılaştım.

Gülce- Gülistan türünde yazdığım ‘Vay Gönül’ şiirime konu olan ‘Bir Yanardağ Fışkırması’ adlı şiir Mustafa Ceylan’a aitmiş. İlk defa Şevki’nin kahvesinde dinlemiştim bu şiirin türküsünü usta sanatçı Musa Eroğlu’nun kasetinden. Türkü beni o kadar sarmıştı ki Şevki’nin kahveye her gittiğimde ve Şevki çay servisi arasında her tek attığında kaseti yeniden başa aldırır dinlerdim. Yaz tatiline memlekete gelince aynı kasetten almıştım. Ve yıllarca dinledim. Ta ki ciğerimden bir parçayı toprağa verene kadar.

Mustafa Ceylan’ı tanımıyordum. Hem değişik şiirlerinin olması hem de bahsi geçen türkünün sözlerinin kendilerine ait olması iletişime geçmeme neden oldu. Mesajlaşma yoluyla tanıştık ayrılmamak üzere.

O an gördüğüm türlerden yazmaya başlamam Gülce’ye attığım ilk adım olmuştu. Bu değişimin, bu arayışın, bu direnişin, bu sevdanın içinde olmalıydım ben de. Zamanla yeni türlere örnekler yazarak ve ‘Tuğra’ türünü Gülce’ye kazandırarak Türk şiiri adına Gülce Edebiyat Akımının gönüllü bir neferi olduk. Çünkü Gülce’nin bir amacı vardı. Gülce’nin kendince bir felsefesi, şiire bir bakış açısı vardı. Hele ki toplumun her kesimini kucaklaması, manevi değerlerimize, kültürümüze, dilimize, bayrağımıza, geçmişimize olan sevdası beni şiire daha da sevdalandırdı.

Müteşekkirim Sayın Mustafa Ceylan’a, Müteşekkirim usta sanatçı Musa Eroğlu’na. Ne mutlu Gülce’ye, ne mutlu Gülce mensuplarına.

Saygılarımla.

Osman ÖCAL