patikadan defterleri vardı o çocukların
hayatı yokuşlardan öğrendiler
yığılmak ve yılmak
defterin en baş satırı
kanlı zulum kefen toprak
ve azgın fırat
durul artık
aç kalsın köpekler
mecnunlar dolansın bar köşesinde
umudun dibi görünsün rakı şisesinde
ellerini de ne çok sevmişim
yokmuş meğer ekmeğimiz tuzumuz
ben gibiler insanlık en ucuzumuz
dövülsem şimdi gözlerim şişse
nasıl bend örülür gönlümdeki hisse
kanat takın kalabalıklar haydi uçun
yalnızlık bir benim suçum
ellerini de ne çok sevmişim
bulutlarda beyaz
nur da tebessüm de beyaz
ben karayım
aysız gece ve talihim kadar
biri sorsa şimdi ne yok ne var
bir cüce beni devler sahnesinden kovar
şişenin dibi fıratın dibi görünmüyor işte

taştanmış vicdanın bağlamış kurum
oysa ben ölürdüm sen diye diye
öfken kinin diken değil uçurum
bu kadar sevene bu nefret niye