BİR ZAMANLAR
13 Haziran 2011


Bir zamanlar…

Çok değil en fazla bundan otuz yıl önce bir ailenin bir tek gardolabı vardı. O tek gardolap, bütün ailenin gereksinimini karşılardı.

Orta gelirli aileler de dâhil, her kişinin gerektiği kadar giyeceği vardı. Yazlık-kışlık iki ayakkabı, mevsimine uygun bir günlük birde gezmelik kıyafeti olurdu. Gençlerin kot pantolonu var ise başka giysiye gerek yoktu. Yazı ve kışı geçirmeye, bir tek kot pantolon yeterliydi.

Konfeksiyon bu günkü kadar gelişmiş olmadığından çoğu genç kız, kendi kıyafetini dikecek kadar dikiş bilgisine sahipti. İki metre kumaş almış ve kendisine ucuza mal ettiği elbiseyi dikmişse, dünyanın en mutlu kişisi olurdu. Çünkü sınırlı haçlığını kitap, dergi, gazete almaya harcardı. Hatta tek kişinin harçlığı yetmediğinden, aynı apartmanda oturan dört beş kişi grup olarak gazete, dergi, kitap alırlar ve dönüşümlü okurlardı.

Her genç okumak, bilgilenmek zorundaydı. Bu zorunluluk yaptırım zorunluluğu değil, toplumsal sorumluluktu. Lise öğrencisi bile günü takip eden, dünyanın gidişatının ne olduğunu bilen kişiydi. Her konuda az çok söyleyecekleri vardı. Çok okumak, bilgi sahibi olmak, gençlerin hedefiydi.

Donanımlı insan, özenilen insandı.

Aranan ve sevilen insan, ruhu, yüreği ve beyni güzel insandı.

Kişiler, bu günkü gibi dış görünüşleri, giyim- kuşamları ile öne çıkmıyordu. Bu güzellikten ötürü genç kızlar makyaj yapmaz, saçlarını boyamazdı. Otuzbeş yaşının üstündeki kadınlar da boyalı saç, abartılı makyaj belki görülürdü.

Peki, az ama yeterli eşyanın sahibi insan, mutsuz muydu?

Elbette hayır. Özentilerden, fazlalıklardan uzak insan, mutluydu.



Birde günümüze, sokaklara, okullara göz atalım.

Kendisi kazanmadan annenin, babanın katkısı ile lüks yaşayan gençlik…

Sofrasına koyacak çorbası olmayan ailenin çocuğunun elinde son model cep telefonu…

Üniversiteler, liseler mankenlik okulu görüntüsünde...

Ders kitaplarının dışında, kitap okuma sayısında yetersizlik…



Gün özentiyi, insanın dış görünüşüne rağbeti öne çıkardı. İnsan da bu fırtınaya karıştı, savrulmakta.

Peki, günümüz insanı mutlu mu?

Bunun yanıtı, sokaktaki insanda…

Sokakta güler yüzlü insanlarla karşılaşamıyor, selamlaşamıyoruz.

Demek ki mutlu değiliz.

Demek ki mutluluk giyside, pahalı eşyalarda saklı değil…

RAHİME KAYA