CANIMIZI SAĞ EDENLERLE AYRILIKLARIMIZ
25 Nisan 2011


Ayrılıkların üzüntüsü sevginin derinliğinden mi, bir daha görüşemeyecek olmanın yani özlemin üzüntüsünden mi? Teoride bu sorulara verebileceğimiz çok yanıtımız vardır. İlk yanıtımız, ölüm yok ya ucunda… Ölüm acısının da zamanla özlem acısına dönüştüğünü de biliriz üstelik. Ya da canımız sağ olsun da ayrılık nedir ki…

Canımızı sağ edenlerle ayrılıklarımız, yol ayrımlarımız…

Yaşamınızın en zor, acılı, sızılı, sancılı ve bilinmezliklerle dolu bir zamanında; eşiğinden atladığınız kapıların ardında bize yardım edecek bir yürek ve bir çift göz vardır. Doktorunuz… Sorun belirlenir ve yıllarca sürecek yolculuğunuza beraber çıkarsınız. El ele, yürek yüreğe dağlar tırmanır, ovalarda yürür, denizlere dalarsınız. Duygudan duyguya, acıdan acıya salınırsınız. Kâh ağlarsınız kâh gülersiniz. O ise duygularını saklamak ve profesyonel olmak; ağladığınızda, ruhunuz inişe geçtiğinde hem otoritesini korumak hem de ilgi ve sevgisini göstermek zorundadır. Öylesine ağır duygu ve yükün altındadır. Muhatabı insandır ve mesleği hata kabul etmez. En küçük hata insanın yaşamına mal olabilir.

Hastanın da sorumlulukları vardır. Doktorunun söylediklerini yapmak, güçlü olmak ve yaşama dört elle sarılmak gibi. Bu sorumluluğu yerine getirmek kolay değildir ama yerine getirmediğinizde sorumsuzluğunuzun cezasını yaşamınızla ödersiniz. Doktor tarafında ise, ömrünün sonuna kadar yapılan hatanın vicdan azabı olur.

Doktora göre başka şansınızda var.

Göz ardı edilemeyecek bir güç ve destek sizi yaşama sıkı sıkı bağlar. “Korkma, sen geçekten ister ve çaba harcarsan iyileşeceksin” diyen bu ses, doktorunuzun sesidir. O sese, yüreğe, ele ve mesleğe öyle güvenirsiniz ki istesiniz de yaşamdan vazgeçemezsiniz.

İlk tanışmanızda ki iletişimin, güvenin gücü zamanla sevginin gücene dönüşür. Yaşamınızın en büyük değeri ve parçası olur doktorunuz. Onun varlığından güç alırsınız. Bilirsiniz ki sizin için en iyiyi düşünen ve yapan birisi var; artık hastalıkla mücadele zor değildir.

Bir gün doktorunuzun emekli olacağını ve zorunlu ayrılığınızın başlayacağını duyarsınız. Gerçeği değiştirmek olanağız yoktur. İçinize acı çöker. Rüzgâr vuran dal gibi sallanırsınız. Sağlık camiasını ve ülkede kendinizle ilgili doktorların neredeyse hepsini tanırsınız. Tedavi gördüğünüz hastanenin, doktorunuzla aynı dalda doktorlarının hocası doktorunuzdur. Onlarında bilgisinden, ilgisinden ve sevgisinden eminsinizdir. Ama çeyrek yüzyıldan fazla beraber olduğunuz, sizi konuşmadan duyan, bakmadan gören, “ sen nerdesin” diye arayan; anneniz, ablanız, arkadaşınız, dostunuzdur ayrılacağınız.

Artık hastanenizde doktorunuzu göremeyeceksiniz. Ömrünüzün el verdiğini kadar bir başka doktorla yolunuz devam edece(onunla da var olan gönül bağınız gelişecektir). Bu yaşamın her alanında olağandır ve yürür gidersiniz. Bir süre zorluk çeker, sonra alışırsınız.

Ama bunca yıllık sevgiyi, sevgiyle bakışı bulmak kolay mı ya da güçlü bir sevgiyi görmekten vazgeçmek kolay mı?



Mesleğini sevgiyle, özveriyle yapmış, her şeyin önünde tutmuş doktoruma ve doktorlarıma sonsuz saygımla…


RAHİME KAYA