ŞAİR SOFRASI



Geleneksel sofrada kişiler “umduğunu değil bulduğunu yer”miş. Şair sofrasında ise bulduğunu değil, beğendiği şiiri okur, okuyucu. Her şiiri okumaya katlanmak saygısını gösterse bile okur, yüreğinde ve ruhunda kendi duygularına hitap eden şiire yer açar, o şiiri ömrüne yayarak, katarak okur.

Şair de şiirini kendi yürek sesiyle yazar. Bu sesin içinde dünya görüşü, yaşama, insana bakışı; yaşama dair retleri kabulleri vardır. Sesin gücü günü yakaladıkça ve kalem doğru yolunda yazdıkça yükselecektir. Ses birer çığlık gibi şairden okuruna duyulacaktır.

Yazmak özellikle şiir yazmak çokta kolay değildir. Sorumluluk sahibi kalemler için yazmak hayli zordur. Anlayarak, bilerek, görerek ve yorumlayarak yazmak… İlkelerinden ödün vermeden yazmak…

Okur beğensin, adım duyulsun, popüler olayım düşüncesiyle şiir yazılmaz. Şair gaflete düşerek yazarsa da, şiir ve şair kalıcı olamaz. Şöyle olabilir, çıraklık döneminde ve ustalığa giden yolda şiir olgunlaşma aşamasındadır. Ama şair en iyi şiiri kendisinin yazdığını ve en iyi şairin de kendisi olduğuna inanır. Bu duygunun verdiği geçici süre büyüklenme olabilir. Görüntü dışarıdan çok hoş görünmese de yadırgamak, ayıplamak, dışlamak gibi yanlışlara düşmemek gerekir.

Oranı aynı ölçüde olmasa da her şair aynı yoldan geçmiştir. Ama çok şairde geçtiği yolu unutmuştur. Konuşmalarında kendilerince şiir, şair tanımlamaları yaparlarken birde acımasız eleştirilerini eklemişlerdir. “Türkiye’de üç kişiden beşi şair” ya da “Seksen milyon ülke insanın yüzkırk milyonu şair” gibi. Aslında burun kıvırdıkları şairlerin arasında kendileri de vardır. Çünkü her kalemin bir üstü ve alternatifi vardır.

Beğeninin, ustalığın, pişmenin son sınırı yoktur. İnsanın ilk yarıştığı, aşmak istediği kişi yine kendisi olmalıdır. Bir başkasını aşmak, kıskanmak yad dağlarda çiçek aramaya benzer. Yabancıldır.

Olgunluğa ermiş ruhun, yüreğin kaleminin sesi, dilinin sesi sonsuzluğa ses vermeli, sonsuzluktan ses almalıdır. Gelişmekte olan kalemi yererek doruklara çıkmaya çalışmak adil olmadığı gibi kolayı seçmektir.

Şairlik doğuştan gelen yeteneğin, sonradan alınan eğitimle zenginleşmesidir. Hiç edebi bilgisi olmayan, okuma-yazma bilmeyen nice ozanlar vardır, yüzyıllara adını salmış.


Ya adsız Anadolu kadınları…

“Kuşak olup ince bele kuşansam
Toprak olup yollarına döşensem
Sen kocayıp ses vermeye üşensen
Ben karısam deli gönlüm sendedir.”

“Her akşam her sabah okunur muyum
Aşkın bileziğin takınır mıyım
Benim sevdiğimi bana verseler
Elin sevdiğine bakınır mıyım”

Diyen Konya Taşkent kadınları gibi (Kaya, 2008) *.


Onları dinlediğim zaman ben şiir yazdığımı söylemeye ar ederim. Doğaçlama beyitleri dinlerken kapattığım gözlerimi açmak istemem. Hal böyleyken şairi, şiiri tanımlamak hiçte kolay değildir.


Ama şunu kesinlikle demeliyim:
Şair güne tanık ve ayna olup, geleceğe yansımalıdır.


*Dörtlükler:

Kaya, 2008, Taşkent’te Geleneksel Yaşam (basılmadı, T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığınca tescil edildi) .

Rahime KAYA

" Şair güne tanık ve ayna olup, geleceğe yansımalıdır. "

çok doğru...anlamlı, güzel bir paylaşımın dost sesi...daha nice şairce paylaşım dileklerimle, dostlukla can...

13 Temmuz 2011
Refika DOĞAN

AYNI GÜZELLİKTE DUYGULARLA, NİCE GÜZELLİKLERE... DOSTLUKLA, SEVGİYLE...

Rahime KAYA
4.Eylül.2011