TUTKULARA TUTSAKLIK
28 Şubat 2011


Yaşam, bir ipin ucuna tutunup ileriye doğru gitmekti. Bir ucunun kendi elimizde diğer ucunun nerede olduğunu bilmeden…

Rüzgârda savrularak, yağmurda ıslanarak; güneşe kurumaya gitmekti.

Ya da cenaze yerlerinden hızla kaçarak, bayramları sevmekti.

Şenliklerde başoyuncu olmaktı…

Ve ipin ucunu neden tuttuğumuzun farkında değildik. Tesadüfen ellerimize değmişti. Ya da bazılarımız birçok kişiye inat, neden ipi tuttuğunu çok iyi biliyordu.

İp, kendi yaşam sevdalarımıza ulaşmak için en güçlü aracımızdı.

Yaşama bir fazla tutunuyor, olumsuzluklar da bir fazla dik duruyordu.

Çünkü tutunduğumuz güç yüreklerimiz ve ruhlarımızdı.



Bir zaman geldi ki gerçek nedenimizi unuttuk ve ipe âşık olduk. Ayaklarımız yerden kesildi. Yol kenarında gördüğümüz ilk gülün yanına bir koltuk koyduk oturduk.

Koltuk eski mi, yeni mi; bizi taşır mı taşımaz mı hiç hesabını yapmadık.

Gülün mis gibi kokularını içimize çektik. Soluklarımız, gülümsemelerimiz çoğaldı. Güzelliklerimize gül güzelliği katıldı. İnsanın yüzü çirkinleşse bile gülün güzelliği onu örttü.

Yoldan geçenlerin bizde gözü kaldı. Albeniye vuruldular ve yanımıza oturdular.

“En güzel sensin, en başarılı da sensin” dediler. Onlar övdükçe bizler de en iyi olduğumuza inandık. Hedefe ulaşmadan, amacımızı unuttuk; gideceğimiz yolu şaşırdık. Sarıldıkça sarıldık koltuğumuza…

Koltuk bu kendimizi güvende hissettiğimiz, otururken uzun göründüğümüz yer; makamımız…

Birde döndük mü değmeyin keyfe…

İnsanın başı döner, ruhu döner, yüreği döner…

Üçyüz atmış derecede insan manzarası;

insanlar koltuğa bakar, koltuk sahibi kendisine… Başı döndükçe kişinin bir kendisini görür, duyar ve dinler. İpin ayağına dolandığının bile farkına varmaz.

Aradan yıllar geçer, zaman geçer… Kişi mola için oturduğu koltukta ömrünün bittiğini fark eder. Koltuğun albenisi kalmamış, yıpranmış, eskimiştir. Etrafta alkışçıları da yoktur.

Gelecek olduğu yerde bile kalmamış, geriye doğru akıp gitmiştir. Bu güne, yaşamının hedeflerine ulaşmamış, yılgın, kırgın, yıpranmış kişiliği getirmiştir. Durumu değiştirmenin olanağı yoktur artık.

Eller boş, geleceksiz akışların içindeyizdir. Dövünmekte değiştirmez gerçeği.

Zaman devrin bitirmiş, hızla akıp gitmiştir; terkisine geleceğimizi de alarak.

Ömürde yıl gibi mevsimlerden oluşur. En parlak zamanı bahar en dertlisi kış...

Gül, mevsimini bitirdi

Yaprağa kaldı zaman

Dal çırılçıplak

Kara kışlarda

Ayazlarda

Zemheride…



Kendi hoşluğumuza, albenimize gülü kokladıkça kokladık, çektikçe çektik içimize. Bizdeki hoşluğun gülden giden ömür olduğunu anlamadık. Düşünmedik güle verdiğimiz zararı.

En büyük zararı ise kendimize verdik.

Ruhumuzu, yüreğimizi tutkularımıza teslim ederken...

İnsan olmaktan geriye kalırken...

Bilmedik, bilemedik tutkularımızın amaca ulaşacağımız iplerimiz olduğunu; yüreğimizi, ruhumuzu besleyen aşk olduğunu…

Geleceğimizi dondurduk, yitirdik.

Amacımız tutku oldu ve kendimizi araçlara tutsak ettik.

Ah güzel koltuk ah atıklara karıştırdın bizi…



Sahi tekerlekli sandalyede bir koltuk, oturmak isteyeni var mı?

Bedavaya veriyoruz…


RAHİME KAYA


--------------------------
KAYNAK: http://www.gazeteekspres.com/koseyazari.php?id=2762