17.03.2015 GÜNÜN ŞİİR TAHLİLİ
******************************


Sadık yârine kavuşması

Ahmet ÖZDEMİR



Aşık Veysel Ankara günlerini anlatmayı şöyle sürdürüyordu: 

"Mustafa Kemal'e gidemiyok. Halkevine gidek. Bu defa, Halkevine, bizi kapıcılar bırakmıyor ki girelim. Orada dinelip duruyorduk. İçeriden bir adam çıktı: 'Ne geziyorsunuz burada? Ne yapıyorsunuz?' diye sordu. 'Halkevine gireceğiz ama bırakmıyorlar!' diye cevap verdik. 'Bırakın! bu adamlar, tanınmış adamlar! Âşık Veysel bu!' dedi. Bizi edebiyat şubesi müdürüne gönderdi."

Halkevi edebiyat şubesinden ilgi görürler. Bir konser düzenlerler. Bir takım elbise alırlar, ceplerine de para koyarak köylerine gönderirler.

Ahmet Kutsi Tecer bir anlamda ayağının bağını çözmüştü. Şairliği Tanrı vergisiydi. Bundan yararlanmanın yollarını arayan Ahmet Kutsi Tecer, Arifiye, Hasanoğlan, Çifteler gibi Köy Enstitülerinde saz öğretmenliği yapmasına imkan sağlamıştı.

Türküleri plaklara alındı. Şiirleri başta Ülkü dergisi olmak üzere bir çok dergide yayımlanıyordu. 1952 yılında ona büyük bir jübile düzenlendi. 1953 yılında hayatını konu alan "Karanlık Dünya" adlı film çekilmiştir.  1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi, "Ana dilimize ve milli birliğimize katkılarından dolayı " vatanî hizmet tertibinden aylık bağladı.

Âşık Veysel, son konserini Hacı Bektaş ilçesinde vermişti. Ahmet Şatıroğlu, babasının son konserini şöyle anlatmakta: "Babam, son olarak 15 Ağustos 1971'de Hacı Bektaş Turizm Derneği tarafından çağrılmıştı. İlk günü babam sahneye çıktı. Salon tıklım tıklım dolu idi. Halk "Toprak" şiirini istedi. Babam da: 'Sayın seyirciler, zaten bir avuç toprağım var. O da üstümü örtecek, size neyimi vereyim' dedi. Ve Toprak'ı okumaya başladı; fakat bitiremedi. Sahneden ayrılmak zorunda kaldı. Ertesi sabah hastalandı. Bu, onun son konseri oldu."

Çeşitli hastanelerde tedavi gören Aşık 1973 yılı ocak ayında doğum yeri olan Sivrialan'a getirildi. Artık hayattan ümidini kesmişti. Bu arada son şiirini de yazdırdı. Bu, bir veda şiiriydi:

Selam, sevgi hepinize

Gelmez yola gidiyorum

Ne karaya, ne denize

Gelmez yola gidiyorum.

 

Ne şehire ne de köye,

Ne yıldıza ne de aya,

Uçsuz bucaksız deryaya

Gelmez yola gidiyorum.

 

Gemi bekliyor limanda

Tayfalar hazır onda

Gözüm kalmadı cihanda

Gelmez yola gidiyorum.

 

Eşim dostum yavrularım

İşte benim sonbaharım

Veysel karanlık yollarım

Gelmez yola gidiyorum.

 

Şiirlerini, türkülerini Anadolu kültürüne armağan bırakarak 1973 yılının 21 Martında, baharın başlangıcı olan, toprağın uyandığı Nevruz günü, sadık yâri kara toprağa kavuştu. Vasiyetinde 'Mezarımın üzeri betonla kapatılmasın, ot bitsin, koyun yesin, süt olsun, kuzu olsun, et olsun, memlekete hizmet olsun' demişti.

Âşık Veysel'in Hakk'a yürüyüşü bütün yurtta ve yurt dışında büyük üzüntü yaratmıştı. 40 yıldan beri birçok büyük devlet adamına gösterilmeyen sevgi ve saygı Âşık Veysel'e gösteriliyor. Yurdun her yanında düzenlenen törenlerle anılıyor. 

 
YARIN: SAZ ÇALMAK AYIP VE GÜNAH MI?