Şair Refika Doğan

Yusuf Özcan
***************
25 Eylül 2013, 07:52



Refika Doğan (Sevginin gülen yüzü)


1958 yılının gri bir kasım günü ( on çocuk doğurmanın yanılsamalarını taşıyan hafızasıyla) kardeşlerin yedinci sırasında hayata merhaba dediğini söyleyip dursa da anacığı; aslında, baharın çağladığı bir günde doğduğunu ısrarla vurgular. İlköğretim 2.sınıfın sonuna değin Erzurum-Şenkaya kazasına bağlı köyünde yaşadı. Çiftçilikle geçinen, beyni ve yüreğiyle içinde bulunduğu çağın, toplumun ilerisinde düşünebilen babası; yoksulluğun alabildiğince etkilediği yaşam şartlarına onları kurban etmeme adına, Ankara’ya çeviriyor rotayı; ’okuyup adam olsunlar’ diye. Daha sonra ortaöğretim ve işletme eğitimini tamamlayarak memuriyete merhaba dedi. Buradaki hayat tedrisatından sonra 1999 yılında emekli oldu. Refika Doğan, yaşam savaşında, acımasız koşullara karşın- dirençle, umutla, sevecenlikle birlikte yol aldığı, biri erkek iki çocuk annesidir.
“Ben seni
bedenin tenin için sevmedim ki
seni
malın-mülkün, mevkiin için sevmedim…
Ben seni
bir gün-beş gün- on gün için sevmedim ki “ der Şair Refika.
2001 Mayıs’ından itibaren Antalya’ ya yerleşen şair, Makinistliğini/makasçılığını kondoktürlüğünü de üstlendiği bu trende son yolculuğa el sallamaktadır. Refika Doğan, yüreğine sığmayan duygularını, “Ailem; sevgiyi, katıksız, çıkarsız saflığı, almadan vermeyi, aşkın sınır tanımayan evrensel boyutlarını anlattı, okumanın güzelliğini, tedrisatla beynin karanlık dehlizlerini aşıp aydınlığa çıkabilmeyi, inancı, barışı, hoşgörüyü, farklılığın rengini, hırsın, nefsin esiri olmamayı, şükür ile paylaşmayı öğretti” derken, mutluluğun tarifsizliğindeydi sanki.
Seni
giyindiğin güvercin donu
arındığın ab-ı hayat suyu…
Ben seni
çile dergâhında hak yolu
yunus Odu’yla yanan serinle…
Seni
bir nefeslik canım
yaşadıkça yaşatacak kanım…
Yanardağlarım, doruğumda karım,
edebim - ar’ımla sevdim.
Gülce Edebiyat akımının öncülerinden Refika Doğan, yerel ve ulusal basında, gerek yazılı gerekse görsel olarak yerini almış, yürüttüğü radyo programlarıyla dinleyicilerinin tiryakiliğini başarmıştır. Nesirleri okurlarına ayrı bir keyif verirken, şiirleri çeşitli antolojiler ile kitaplarda neşredilmeye devamdadır. “Yerel değerlerim özüm, evrensel değerler közümdür. Ateş nâr’ınan, öze Ben de aşkınan köze dönüyorum,

Sevgiyle çerçeveli yüreklerde yaşar insan. Sadece bir damla sevgiyim. Bazen yaralı ceylan titreyişinde, bazen serçe üşüyüşünde bulursunuz beni. En çok da turna kanatlarına tutunur giderim.
Suskunluğum-feryadım türkücedir/ Firakım-vuslatım türkülercedir. Türküler sevdam/ Türküler refikim,” der Şair Refika.
Serbest şiirdeki ustalığının yanında, milli veznimiz hecenin tüm kalıplarında da maharetini göstermeyi başaran bayan şairlerimizdendir. Dizelerinde edebi sanatları işlemedeki mahareti övgüye değerdir. Kendisini tanıma şansına sevinenlerdenim. Zira dostluğu pekçe, ahbaplığı erkekçedir.

Madımak ve Beşbağlar
( Âşık Kazanoğlu’ nun “Bir Yanımda” şiirine Nazire)

Bir yanımda Madımak’ ın isi var,
Bir yanımda günahımla şer benim!
Bir yanımda Başbağlar’ ın yası var,
Bir yanımda baş eğdiren ar benim!

Bir yanımda parça parça ciğerim,
Bir yanımda alev almış her yerim!
Bir yanımda kendi kendimi yerim,
Bir yanımda ağu benim çor benim!

Bir yanımda Pir Sultan’ım erenler,
Bir yanımda defterimi dürenler!
Bir yanımda Hakk’ a yüzün sürenler,
Bir yanımda Şah’ a giden yâr benim!

Bir yanımda tarikatım, irşadım,
Bir yanımda Kutbül aktap, mürşidim!
Bir yanımda gönüllerde arş idim,
Bir yanımda usta benim tor benim!

Bir yanımda ağalar beyler durur,
Bir yanımda yokluğun örsü vurur!
Bir yanımda düşmanlarım kudurur,
Bir yanımda kale benim sur benim!

Bir yanımda marifetin zaferi,
Bir yanımda vicdanımın neferi!
Bir yanımda bakar durur bir peri,
Bir yanımda nazar benim fer benim!

Bir yanımda mayalandım süzüldüm,
Bir yanımda peynir olup ezildim!
Bir yanımda dilim dilim dizildim,
Bir yanımda şüjüğünden lor benim!




Geldim

Dostlar duyar imiş dost nârasını
Gurbette sesini duydum da geldim!
Nisan la sarayım kalp yarasını
Edebe, kitaba uydum da geldim!

Menzili aşıp da sözün torunda
Kaynayan ben idim özün korunda
Çeşm in güz içermiş, duyduğum anda
Hezaran doluyu saydım da geldim!

Yarımın içinde gezen yarımdır
Yarımın akibi tüme varımdır
Kendi nefisime kendi sorumdur
Cındadan benliği soydum da geldim!

Onurdur hak etmek gönül köşkünü
Gölgede bırakma Rahmân aşkını
Astar mı kumaşın usta meşkini?
Kalıbı biçime koydum da geldim!

Dicle Fırat idik Refika, gizden
Karıştık ummana, gözeden özden
Dostluk hırkasını giyindik tezden
Mermerin hasını oydum da geldim!


Ben seni

Yine bilmem kaç şiddetinde depremlerimsin bakışlarındaki fay kırıklarınla! Hançeri saplayarak yüreğimin ta ortasına; yine dipsiz kuyularda bilinmeyen denklemli söylem ve eylemlerinle bırakıp gittin, kaldım bir başıma!
Ne olacak bu gidişin sonu can... Ne yapacak nasıl baş edeceğim seninle, bilemiyorum? Sen, benim ele avuca sığmazım, sen nazlım, sen kırılgan sevdiceğim, sen sevimlim, yoluna bin kurban olduğum; sen istedin bu kopuşu, seni sevmememi… Sen istedin sana sevgimi haykırmamamı… Bütün bunları sen istedin bir tanem! Sana olan sonsuz saygım, ezel-ebed bitmez sevgimdi kaale aldığım sözlerin! Söz konusu senin dinginliğin, mutluluğun değil miydi? Dayanırım, uzaktan da severim seni ben...
Beklentisiz art niyetsiz sevgimdir senin doğrularına saygımı, sabrımı zorunlu kılan. Kolay mı sandın bütün bunları? “Olsun! Yeter ki o bir tanem, o sevdiğim narçiçeğim mutlu olsun ” dedim, kendi kendime. Seni beklentisiz sevdim…

Teşekkür ederim hocam, zahmet olmuş...

Saygı ve dostlukla...



kaynak: http://www.antalyahayat.com/yazar.asp?yaziID=4467

Yazdıran yüreği kutlarım.