SULTAN ŞAİRE GÜZİDE TARANOĞLU’NUN SONSUZ SEVGİSİ

Mustafa CEYLAN
************

Sultan Şaire Güzide Taranoğlu’nun sonsuzluğa uzanan bir sevgisi bulunmaktadır. Bu sevgiyle içi dalgalanmakta; gözü, bu sevgiden başka hiç bir şeyi görmemektedir.
Sevginin esiridir o’nun kalbi.. Sevgisiz, yaşaması, nefes alması bile imkânsızdır. Tüm ömrünü sevgisi uğrunda harcamıştır. Hangi yaşta, nerede, nasıl olursa olsun, son nefesinde bile sevgisini haykırır.

SEVGİMİN SONU GELMEZ

“Başımın dört yanını çevrelese aklarım,
Sütlâç kaymağı gibi buruşsa yanaklarım
Bir yarım daireye dönse omurgalarım
Ömrün sonu gelir de, sevgimin sonu gelmez...

Tansiyonum fırlasa yirmibeşe yükselse,
Dizlerime başıma geçmez ağrılar gelse
Yüreğimi Azrail ecel okuyla delse
Ömrün sonu gelir de, sevgimin sonu gelmez...

Gözlerim aydınlığı artık seçemez olsa
Gün gelse, boğazımdan lokma geçemez olsa
Son nafaka bir yudum suyu içemez olsa
Ömrün sonu gelirde, sevginin sonu gelmez...”

Sonsuz sevgi, sonsuzluklarla eş değer sevgilisinin teni ve gözbebekleriyle mümkün olabilir. Sonsuzlara eş bir sevgili... Sonsuzlara eş olan sevgili, mübârek birisidir. Tanrı o’nu özene-bezene yaratmıştır. Güzeldir, hoştur, temizdir, iyidir, sevda doludur. Özlemi, vuslatından beterdir. Ayrıldıkça, hasret arttıkça içine çeker. Özlem büyüdükçe, gönül ocağının dumanında alev alev yanar, boğulursun... Ondan ayrı kaldıkça, ona daha daha yaklaşılır. Sonsuzluklara eş sevgili işle böyledir.

Sevgi sonsuzluklara eş olunca, kutsallaşır. Kutsallaşmış sevgi ise Leylâ ve Mecnun ya da Ferhat ile Şirin’leşip çıkar.

İşte Güzide Taranoğlu’nun nefis bir şiiri, bunu ispat eder:

BİR TEK IŞIK

“Ne kış, ne yaz, ne güzün ne de ılık baharın
Değişmem tek gününü tatlı yar sıcağına..
Hangi kuş tüyü yatak söyleyin değişilir,
Sonsuz sevgiyle saran sıcak yar kucağına...

Ne yazların samında, ne bahar melteminde
Ne sabâda bulunur aradığım serinlik,
İstediğim serinlik sevgilimin teninde
Onu duyarım hemen, öpünce bir kerecik...

Ne yıldızda bulunur, ne de dolunayda var
Özlemini çektiğim arzumca aydınlıklar
Ömrümü birtek ışık etkiler baştan başa
O da yalnız yârimin gözlerinde parıldar...”

Sonsuzluklara eş sevdaya, Anadolu'da “kara sevda” denir. Kara sevda, ölümüne sevdadır. Ölümüne sevda, yârde olma, yâri yaşama, yârde bir olmaktır. Artık, solunan hava, yürünen yol, içilen asu, değişen iklim, hattâ yüzünü yıkayan su bile sevgilisi iolup çıkar...
Kara sevda, aşk denilen kızgın saçta oturmak, güneşe bağdaş kurmakla eştir. Yanarsınız, ama, yanıyorum diyemezsiniz. Diliniz bağlı, eliniz bağlıdır.
Sultan Şaire Güzide Taranoğlu’nun sevdası da kara sevdadır. Ölümüne sevmiştir. Çevre, eşya, fiziki mekân artık, o’na göre, hasretinden kıvrandığı sevgilisi oluverip çıkmıştır. Her şey. her oluş yâri getirmektedir. Her mekânda yâri görmekte, yâri yaşamaktadır. Cümle güzellikler, cümle oluşlar yâr elinden oluşmaktadır. Eşya, fizik mekânda bütünleşen aşk, sonunda tek bir hedefe kilitler insanı. Çoklukta lek’i bulan yürek, kutsal değerlere ulaşır. Yâri kutsal bilir. İşte bu noktada, aşk, fertten Yaratıcı’ya doğru akar. Kutsallaşma budur.
Şimdi, sözümüzün burasında Taranoğlu’nun güzel bir şiirini daha okuyalım:
BENÎM İÇİN
“Sırmalar gıpta eder zülfünün tellerine
Güvercin kanatları rakiptir ellerine
Bülbül pes eder dersem yalan mı sanacaksın?
Hem ahenkli, hem tatlı ses veren dillerine...

Bahar rüzgarı gibi illerin ötesinden
Aşk kokan fısıltılar gelir tatlı sesinden
Çelik mi sandın benim küçücii yüreğimi
Durmadan aşk üflersin o sıcak nefesinden...

Bu güne dek mutsuzdum, gamlı, kederli erdim
“Yeniden seveceksin” deselerdi gülerdim
Çok şükür ki Tanrı’ya bu hissimi almamış
Seni attı gönlüme, baş köşede yer verdim...

Ohh diyordum bazı gün, ben de artık mutluyum
Yaşamak arzusuyla, sevinçlerle doluyum
Çok şükürler Tanrıma bana aşkı tattırdı
Onun adıyla artık dolanır yürek suyum...

Sen aşksın benim için aşkın tâ kendisisin,
Aşk dolu yüreğimin artık efendisisin
Cismin varmış yok imiş benim için önemsiz
Çünkü hayal aşkımın, hayat sevgilisisin...”