SULTAN ŞAİRE GÜZİDE TARANOĞLU’NDA “ÖMÜR” KONUSU


Mustafa CEYLAN
**************


Sultan Şaire Güzide Gülpınar Taranoğlu; “buluş” döneminde, kendini kendi terazisinde tartmakta, kendi aynasında görmektedir. Bu tartış ve görüş esnasında da hep ömrü aklına gelmekte. Ömrü, bir film şeridi misâlince gözlerinim önünden geçmektedir.
Onun için ömür, Yüce Mevlâ tarafından insana takdir edilmiş ve yaşanılacak bir zaman dilimidir. Kaderi bu ömrü nasıl çizerse çizsin, o, çizilen bu ömrü güzel, iyi, hoş ve mutlu yaşamak ister. Kara olsa, kötü ve olumsuz olsa yazılan yazı, biitün gayretini gösterir de güzel, iyi ve hoş bir yazıya dönüştürmek ister...

Ve ömür, kesinlikle aşksız geçmemeli. Bitişi aşkla olmalı. Zira, ömrün başlangıcı da aşk iledir. Aşksız geçen bir ömür, boştur. Anlamsızdır. Gönül, ömürle beraberdir. Ömür, gönlü yönlendirmek ister, ama, aslında, o’na göre gönül, ömrü süsler, donatır. Anlam kazandırır...

Ömür, bu yalancı dünyada yaşanılan zamandır. Bu diinya aşk üstüne kurulmuştur. .Şu halde, aşksız bir gönül, aşksız bir ömür bir işe yaramaz.
Taranoğlu “Aşksız Bitmesi Ömrüm” şiirinde bakın ne diyor?

AŞKSIZ BİTMESİN ÖMRÜM

"Ne saçımda akların gitgide çoğalması
Ne ömrümü dolduran mevsimlerin havası
Sanmayın ki o kadar gönlüme tesir eder
Aşksız geçmesin ömrüm, işte bu bana yeter...

Görürmüşüm aynada yüzümdeki çizgiyi
Günlerim peşpeşine geçermiş, kötü, iyi
Sanmayın ki o kadar gönlüme tesir eder
Aşksız geçmesin ömrüm işte bu bana yeter...

Dünyaya geldik bir kez yaşamamız mukadder
İster şahane olsun, isterse de derbeder
Sanmayın ki o kadar gönlüme tesir eder
Aşksız geçmesin ömrüm işte bu bana yeter...

Dünyamı aşk üstüne kurmuşum yaşıyorum
Mutlu, mutsuz, bir sona artık ulaşıyorum
Sanmayın ki o kadar gönlüme tesir eder
Aşksız geçmesin ömrüm işte bu bana yeter...

Güzide Taranoğlu erkeğine seslenişinde, “Bir ömür kendimi çevrende gördüm” diyerek, ömrünün her anını, sevdiğiyle geçirmiş olduğunu fısıldar. Ve aynı seslenişle “Bir ömür yoluna yürek serdiğim” diyerek, ömürle yüreği, ömürle sevdiğini bir arada yoruma tabi tutmuştur. Evet yürek olur, sevdiği olur da ümit olmaz mı? “İnsanların ömründe / Bahar gibi ümitler” der de, bu ümitlerin çağlayıp gittiğini, fakat bir türlü solmadığın belirtir. Aşk inletir, dert söyletir. Ömür, gönlünün inlediğini görmüştür hep. İnleyen, yanan, yıkılan, toz-duman olan gönül... Aslında “Dünya sahne, insan artist / Her oyuna yeryüzü pist” tir ve ömür denen şey de “Tanrı’nm hazırladığı bir fihrist”ten ibarettir.

Seven insan, sevdiğine canevinden bağlıdır. Yani, “Aşkına esir ve o’nun gönlüne köle”dir. Ve bir yürek taşır, onunla atan... Çünkü, hayatı sevdiren o'dur. Ömrünün “kolu kanadı” o’dur. O’nsuz yaşayamaz, yaşanmaz! O, sevdiğidir. “Bir ömür boyu, onunla dopdolu” yaşamıştır. Yaşamak ister...

Aşkına Doyamıyorum” diye seslendiği kişiye, “Ömrümün kalan günlerini” seninle geçirmeliyim demeden duramaz... Zira, gönül denen tası bir nefeste başına dikmiştir.
Ömür geçip gitmektedir. Geceyle, gündüzle. Ama, sevdiğiyle. "Ömrümden gitse de bir parça” der ve “Sen yaprak yaprak / Hayat kitabımı tamamlıyorsun” dizesiyle sözünü tamamlar.

Ömür konu edilir de, insan ömrünün en güzel meyveleri olan evlâtlardan bahsedilmez mi? Taranoğlu, kızları için “Ömrümün övünçleri” der. “Gönlümün erekleri” diye içini döker. Ömür, can'm bitmesiyle, can kuşunun uçmasıyla bitiverir. “Can bir nefeste tükenir / Vadesi geldi denir...” İşte, ömrün bitişi. Yani ölüm. Ölüm konusunu ayrıca işleyeceğimizden, ömrün bitişini Taranoğlu’nun bu şekilde, can’ın bir nefesle sona erdiğini ve vade geldiğini bildirdiğini belirtmeliyiz. Bir gün. bir ses, seslenecek ve yavaşça diyecektir ki “Yolun buraya kadar...” İşte, ömrün bitiş noktası budur. Bir sesin seslenişi. Seslerin bir sesle nihayete ermesi...

Ömür, mevsimlerin dizilişinden ibarettir. Ama, mevsimler neden bu kadar insafsızdır ki ? Yürek, savaşlarla yıpranır. Sevgili, bu savaş olmuştur. Aşksız insan ömrü zindana döner, anlamsız olur. O halde, sevgili kader diye karşısına çıkıverse ne our? Zira, “Aşk insanı yaşatan” tek kutsal hediyedir. İnsana verilmiş kutsal hediye.
Ömür, o’na göre bir tamburadır. “İlk gençlik heyecanı, ilk gönül ızdırabı / Ömür tamburasına vurur, vurur mızrabı...

Ömür, geçip giden yılların bütünüdür. Taranoğlu, geçip giden yıllar için bakın ne diyor?

GİDİYOR YILLAR

“Ne kanat, ne tekerlek, ne de ayakları var
Ama yine durmadan geçip gidiyor yıllar.
Refah, saadet, yokluk, bunalım ya mutluluk
Kader adı altında sîıçıp gidiyor yıllar..

Renkleri tespih gibi dizmiş tek tek sıraya
Murat demiş yeşile, keder demiş karaya
Maviyi serpelemiş denize ve havaya
Gökkuşağı misali kaçıp gidiyor yıllar...

Görmesini bilene aydınlık, akdır evren
İyimser yüreklere her an parlaktır everen
Gecenin çevresinde dönen şafaktır evren
Dönüşün ellerinde uçup gidiyor yıllar...

Her doğan yeni günde salkım salkım umut var
Arala perdeleri, bak, tozpembe bulut var
Bırak patikaları, önünde dümdüz yollar
Sarıl tatlı havata, geçip gidiyor vıllar...”


YILLAR

“Gelir, yıllar, gider yıllar
Bizi bizden eder yıllar
Üstüstüne yığılınca
Birbirinden beter yıllar.

Her gelenin adı yeni
Kırış kırış eder teni
Gülde gizlenir dikeni
Sonsuzluğa iter yıllar.

Ömür verir-ömür alır
Her gidişte can kısalır
Bizlere hep ah-vah kalır
Keder yıllar-keder yıllar.

Gebedir o sukutlara
Gizli eldir umutlara
Ne beyazdır-ne de kara
Canları fetheder yıllar.

Üçyiizaltmışbeş sayısı
Hangi gündür en iyisi
Hiç tükenmez hengâmesi
Ömürleri güder yıllar

Her yeni yıl bir hediye
Seviniriz geldi diye
Düşünmeyiz bilmem niye
Oysa hepsi heder yıllar...”