SULTAN ŞAİRE GÜZİDE TARANOĞLU’NUN “ANA” PORTRESİ



Mustafa Ceylan
*************



Sultan .Şaire Güzide Taranoğlu, buluş döneminde portreler çizer. Bu porterelerle kendi duygularını ifade eder.

O’nun “Bir Yetimin Ağzından” başlıklı şiirinde, kutsal bir ana’nm portresini bulmaktayız. Kendisi de aynı zamanda bir ana olan Sultan Şairemiz, anaların evlâtları için yaşadıklarını ve evlâtları için her türlü fedakârlığa katlandıklarını söyler. Analar, ona göre, ancak yavrularının gülüşleriyle vardır. Analar, lokmalarını ve hırkalarını evlâtlarıyla bölüşürler.

Şimdi, Türk şiirinin nice ünlüsünün anası olan Güzide Ana’nm “Ana” tasvirini sizlere sunuyorum:

BÎR YETİMİN AĞZINDAN

“Sıcakmış anaların kucağı
Fırından yeni çıkan taze somun örneği
Gözleri bir başka ışıkla parlarmış
Dudaklarından dua eksilmezmiş..
Şarkıların en güzeli gibi ninniler
Titrermiş hançerelerinde
Mutluluk çerçevelermiş
Gülüşler nemlendirirmiş dudaklarını
Yavrularının adıyla...
Yeni sağılmış süt kadar ılık akarmış göz yaşları
Kahrolur erirlermiş hasta olunca evlâtları..
Ya gurbet acısını Özlem ateşini
Kaftan gibi sararlarmış sırtlarına..
Ana oldu mu bir kadın,
Artık kendisinin değilmiş yaşantıları.
Lokmalarını, uykularını bölüşür
Yollarına bir ömür adarmış..
Yürekleri evren kadarmış,
Eyüp Sultan sabrına bürünür
Neşenin kulisinde ağlarmış..
Duydum,
Böyle kutsal varlıklar varmış...
Sıcak elleri dolaşmasa da alnımda
Biliyorum
Onlar
Analarmış...”

Evet, “Ağlarsa anam ağlar / Gerisi yalan ağlar” demişiz. Anaların ağlayışı, en içten, en samimi ağlayış. Onların gözyaşları mübarektir... Yiice dinimiz “ana”larımıza ayrı bir değer ve önem atfetmiştir. “Cennet anaların ayakları altındadır.” veciz sözüyle, cenneti onların ayaklarının altına sermiştir.

Güzide ana, Türk şairlerinin anasıdır. O’da, öz anamızdan hiç ayırt edilmemiştir. Hattâ, öz anamız kadar yakındır bize!... O’nun Gülpınar Dergisi’de bize sunduğu bir cennettir. Öyle değil mi?

Bizim dertlerimizi kendisine dert edinen, bizimle ağlayan ve bizimle gülen o değil mi? Bizi yaşayan ve yaşatan o değil mi? Tıpkı yukarıdaki şiirinde belirttiği gibi “Lokmasını, hırkasını, uykusunu ve büsbütün yaşantısını” bizimle bölüşmüyor mu? Elbette!.. İşte, anamız bizim bu!... Güzide anamız!...

Bu noktada, şunu da belirtmek istiyorum. Her yıl, bütün dünyaca “anneler günü” kutlanmaktadır. Senede bir gün, anneler günü. O gün, nice insanı görmüşümdür, annesine hediyeler alan... Ama, benim gibi farklı düşünenlerin de çoğunlukta olduğunu memnuniyetle müşahade etmekteyim. Ben ve benim gibiler, ana’mıza senede sadece bir gün yetmez! Ona sevgimizi ifade etmek, bir günle sınırlı değildir. Her yılın her günü, hattâ her saati - her dakikası anamızın sevgisiyle dopdolu geçmeli! işte böyle düşünüyoruz ve diyoruz ki, anamıza sevgimizi ifade etmek için anneler gününü asla ve asla beklememeliyiz! Her fırsatta, her an ona olan tutkumuzu dile getirmek, biz evlâtların görevidir!...

İşte, bir mânevi evlâdı olarak ben, bu eserimle, Türk edebiyatı tarihine, gelecekteki araştırmacılara da seslenerek, Güzide anamıza olan içten bağlılığımızı bir kere daha, hem de kitapla oraya koymaktayım, diyorum.