SULTAN ŞAİRE GÜZİDE TARANOĞLU’NUN “BACI” PORTRESİ


Mustafa CEYLAN
***************

Önce "Bacı" portresini dile getiren şiirini okuyalım:


BACIM ELLERİN VAROLSUN

"Giyindiğin yün hırkanı
Örtündüğün al yorganı
Büklüm ettiğin urganı
Yapaıı ellerin Varolsun

Yoğurdunu mayalayan
Çemberini oyalayan
Saç üstüne ekmek koyan
Baçım ellerin Varolsun

Sabah kahvaltıda çayı
Çorba içi*. tarhanayı
Düğünlerde baklavayı
Yapan ellerin varolsun.

Yün eğirip çorap ören
Saban tutup tarla süren
Çamaşırı yuyup, seren
Bacım ellerin varolsun.

Çökeleği-keşlerini
Türlii, türlü aşlarını
Bağ, bahçe, ev işlerini
Yapan ellerin varolsun.

Ere abdest suyu döken
Urbasını biçip, diken
Beş vakitte teşbih çeken
Bacım ellerin varolsun.

BACIM

“Biliyorum bacım
Bu taşların yerine
Alnının kara yazısını silebilsen
Böyle olmazdı günlerin...
Gövdelerin
Nasırlı ellerin
Ağrımazdı kııru şiltende geceleri.
Yazan ters yazmış bir kere kaderini.
Neylesen boş artık
Şans dağıtılırken yaşam pazarında
Senin payına düşmemiş.
Üzme yüreciğini boş yere
Kurulmuş düzen bir kere.
Sen yine çalışmana bak Kullarını
Cenab-ı Hak Asla terketmez..
Dünyadır bu bilinmez
Gelecekler nelere gebe..
Bakarsın bir gün kaderin
Senin de yüziiııe giiltiverir
Bütün kara günlerin bir cennet oluverir.
Sen sabret
Sen çalış
Sen şükret, şükretmesi bil
Haksızlığa baş kaldırsan bile
Hakk'ın önünde eğil...”

Taranoğlu “Bacım” portresinde, kara yazılı, nasırlı elli, yorgun vücutlu, şanssız, üzüntülü ve çalışan bir bacı’yı kaleme almıştır. O’na, imanı, inancı, geleceği, “kaderin bir gün güleceğini” belirterek ifade etmiştir. Sabırlı olmasını ve çalışmasını, şükretmeyi elden bırakmamasını, haksızlığa karşı baş kaldırsa bile, ancak, asla Hakk’a karşı âsi olmamasını öğütlemiştir.

Zaten, Güzide Taranoğlu’ndan da beklenen budıır. Bahtsız, kara yazılı bir bacı sana ancak böyle seslenirdi. Ona, isyanları oynatmak yerine şükretmeyi, Hakk’a rıza göstermeyi ve çalışmayı tavsiye etmiştir. Taranoğlu’nun şiir çizgisinin en belirgin özelliği de budUr. İsyancı yanı yok denecek kadar azdır. Hasretleri karşısında mucizeler yaparak, dağlarla denizlerin yerini değiştirse bile, asla isyân etmemiştir. Kendi bendini aşındıran bir ırmak gibi, kendini yemiş bitirmiştir ama, asla kutsal bildiği değerlere, özellikle kendisini ve bu kaderi yaradana karşı baş kaldırmamıştır. Sonunda, olanca negatif olaylara rağmen onun, en kötü zamanlarda sarıldığı ilkelerdir. Kara geceleri, yıkıntıyla çileyle biten hadiseleri bile müjdeli yarınlara bağlamıştır. Kendisiyle muhatap olan cümle yaralı insanların yarasını sarmaya koşmasının esas temeli de budıır...
Kader’e inanır. Kader karşısında çaresiz kaldığını bilir ama, Allah’ın verdiği ümit, azim ve iradeyi de asla elden bırakmaz. Kara baht ve kem talihin elinde oyuncak olmak yerine, onu ak'a, güzele ve muştulara çevirme gayreti içine girer...

Ağaç dalıyla, budağıyla, çiçeğiyle ağaçtır derler. Aynen, insanda öyledir. İnsan, tek başına bir yaratık değildir. Tek başma, ıssız-kimsesiz bir ada’da insanın yaşaması zordur. İnsanın kardeşleri, arkadaşları, evlâtları, anası, babası, bacısı, çeşitli akrabaları ve yakınları olursa, yaşadığının farkına varır. Yoksa, yaşamak sadece bir başına yaşamak mümkün değildir.

Dert paylaşıldıkça azalır, sevinç paylaşıldıkça çoğalırmış. İnsan, yakınlarının derdini paylaşmalıdır.

Güzide Taranoğlu’da öyle yapmıştır. Bacı’sıyla dertleşmiş ve bu şiirinde o’nun derdine ortak olmuş. Ona ümit vermiştir. O’na yakışan da budur...