SULTAN ŞAİRE GÜZİDE TARANOĞLU’NUN “ÇİÇEKÇİ KIZ VE HAMAL ÇOCUK” PORTRELERİ


Mustafa CEYLAN
**************

“Buluş” döneminde Sultan Şairemiz Güzide Giilpınar Taranoğlu’nun iki kaderci portreyi tahlili vardır ki, çok güzeldir. Bunlardan birisi “Çiçekçi Kız” ötekisi de “Hamal Çocuk” tur. Şimdi bu şiirleri peşpeşine sunalım, sonra biz de tahlillerini yapmaya çalışalım.

HAMAL ÇOCUK

“Sabah okula gider
Öğlen hamallık eder
Alnından damlar kader
Zavallı yavrucuğum...

Küfe kendinden büyük
Dağ gibi kocaman yük
Her yanı yırtık, dökük
Sırtındaki gocuğun..

Aldığı yetmez aşa
Ne versin üste, başa
Hayat ile savaşa
Kuvveti yok çocuğun

Hem okur hem çalışır
Teri kana karışır
Ne güler ne de ışır
Talihi kuzucuğun.

Bir kum ekmek bulur
Ona kul, köle olur.
Birazcık gül ne olur
Baht; yüzüne kulcuğun...”


ÇİÇEKÇİ KIZ

“Gül, karanfil sanmayın
Kader onun sattığı
Gülerse aldanmayın
Hıçkırıktır attığı...

Bir giiler, bin ahh eder
Her gece sabah eder
Elinde demet, demet
Çiçek isimli kader...

Kaldırım taşlarında,
Ve köşe başlarında
Çiçek uzatır eli
Umudu yaşlarında...

Kâh alır, kâh kovarız
Başımızdan savarız
Bilmeyiz ki düşenin
Payında biz de varız...

Bu gün çiçek satarken
Yarın satılır derken,
Kimse farkında olmaz
Hayatını yaşarken...

Gül, karanfil sanmayın
Kader onun sattığı,
Gülerse aldanmayın
Hıçkırıktır attığı..”

Görüldüğü gibi, iki portrede kaderle alâkalandırılmıştır. Hamal çocuğun çalıştıkça alnından damlayan kaderidir. Çiçekçi kızın ise, gül, karanfil olarak sattığı kaderidir.
Yani, bunlardan birisine kaderi hamallığı, ötekisine de çiçek satışını uygun bulmuştur. Yazıları böyledir. Siz onların, bu haline bakarak aldanmayın. Zira, onlar kaderleri böyle istediği için böyle olmuşlar ve bu mesleği seçmişlerdir. Aslında, onların terleri kanlarına karışır, gece gündüz çalışırlar, hıçkırıklarını bağırlarına gömerler ama, umutlarını kaybetmezler... Böyle der Taranoğlu.. Böyle çizer portreyi..

Ve kader alıp, kader satan, kaderini omzundaki küfede taşıyan çocuğun yanında yer alır ve insanlara, bu düşen insanların bu hale gelişlerinde cümle insanların, başta bizlerin payı da vardır. Şu halde, gereken ne ise yapılmalıdır der. Taranoğlu bu. Şiirinde illâ ki, bir öğüt, bir tavsiye, bir yol göstericilik olacaktır. Değilse olmaz... Hem onunla bir günü, bir anı, bir saati yaşadınız mı? Kuş sütünden gayri hiçbir noksanı bulunmayan masalarınızın kenarına gelen çiçekçi kızların, “Çiçek! çiçek! Var mı alan?” deyişlerindeki, kaderinin hıçkırığını hissetiniz mi? Bunu bilir misiniz? Hissedip, duydunuz mu? İşte Güzide anamız, duymuş, yaşamış, hissetmiş ve yazmış...

YALNIZ BİR KADININ ÖYKÜSÜ

Uzakların eliydi yüreğini burkan
Gecenin her göz kırpışında
Gözlerinden kayıyordu yıldızlar
Özlem bunalımı çırpmıyordu damarlarında
Duygularının boşluğunda
Sessizlik yığınak yapıyordu gecelerce...
Yelkovan akrebi kovaladığınca
Kovalıyordu anıları teker teker...
Suskunluğunun tellerinde çınlıyordu
Özlem şarkıları...
Sabır durak kurmuştu yüreğinde,
Zaman nehirinin şelalerinde
Arzularıydı köpük köpük taşan,
Umutlarıydı dalgalarda eriyen..
Simsiyah gecenin enginlerinde
Yakamozlaşıyordu duyguları...
Nefesi yalnızlığın çenberinde daralıyordu.
Boğuluyordu hançeresinde çıkmayan sesi...
Yalnız bir kadının
Çilesi
Yaşantısına,
Ve zamanın dipsiz kilesine
Ömrü doluyordu...