" Hayata Sitem

Hayat beni öylesine zorladı
Hem şakayı unuttum hem gülmeyi
Kimi zaman hakir gördü, horladı
Zaman zaman çok istedim ölmeyi

Çalışırken makamaymış saygılar
Yaşlanınca sanki bitti duygular
Emekliyiz başladı bak kaygılar
Kim istemez gönüllere dolmayı

İnsanoğlu nankör oluyor demek
Bitiverir bunca yapılan emek
Kolay değil bu sözleri söylemek
Kim istemez en güzeli bulmayı

Beden bizi yavaş yavaş terk etti
Her acıya her bir derde sabretti
Bu dönemler devredilen nöbetti
Kim ister ki güller gibi solmayı

Başlayınca aynalarla kavgalar
Hırpalıyor yaşamdaki dalgalar
Gülüyor bak etraftaki kargalar
Kurt istemez ite gülünç olmayı

Coşari der kaygıdan bu sızlanış
Yaşanmadan giden gençliğe yanış
Çok da erken başlıyor bu aldanış
Kim istemez dostlarıyla kalmayı

06.04.2008/Samsun

İbrahim Coşar "






Çelişkilerle dolu hayatın özünde çile de vardır, hüzün de, sevgi ve aşk da..Adil olmayan paylaşımlarla birlikte hakkaniyette vardır... Karşılığı olan beklentiler kadar karşılıksız olanlar da..Hayat her insana aynı ölçüde sunmaz olanaklarını ya da; hayatın olanaklarından yararlanabilmeyi her insan aynı ölçüde başaramaz. Bu örnekler çoğaltılabilir ve her kişi hayatın içindeki duruşuna, mantık ve duygu kapasitesini nerede ne kadar ve nasıl kullanabilirliğine göre istifade eder ya da büyük ölçüde kayıplarla karşılaşabilir. O zaman kendimize kahretmek yerine öncelikle kendimizle yüzleşerek yitirilenlerin ardından yeni bir sayfa açıp daha dingin, yetkin bir anlayışla hayatın içinde yeniden var olma çabası daha doğru değil mi? Mutlaka içimizi kanatan haksızlıklar yaşamış, ölesiye sevmiş, yeri geldiğinde dostlarımıza yüreğimizi, olanaklarımızı sermişizdir beklentisiz! Ancak hayat ve yüreğimizi serdiğimiz dostlar, dostluklar yine de kanatmıştır içimizi..Alınterimizle çalışırken, yine de bir lokmaya muhtaç olmuşuzdur! Bunlar hayatın yaşanması kaçınılmaz gerçekleri. Her ne yaşanmış olursa olsun; her bitişin, her tükenişin ardından yeni başlangıçlarla süreklilik, dirilik kazandırarak varlığını gösterir hayat..

Doğum ve ölüm elbette insan türünün üremesi için gerekli bir başlangıç ve bitiş noktasıdır doğada.. Yaşlılıkta bu iki çizgi arasındaki evredir; yaşanması gereken bir evre. Ancak, fiziki anlamda ki yaş faktörü sağlıklı bir bedende / ruhta asla dezevantaj değildir. Kişi yine aktif, yine sevecen, çevreye, yaşama karşı duyarlıdır ve gelişmiş olgunluğuyla paylaşımcı kimliğini sunma olanağına sahiptir. Oysa ne genç bedenler vardır; fiziki anlamda yaşlı bir bedenin diri ruhuna zerre erişememiş...
Diğer birşey; evet çalışırken insana, makama gösterilen ilgi emeklilik döneminde anormal sayılabilecek bir inişe geçebiliyor. Bunun nedeni her zaman kişinin karakteristik özelliğinden değil de toplumun genel geçer değer anlayışında aranmalı. Erozyona uğrayan değer anlayışında...
İnsan yetiştirmek kolay değil.Hele ki 'adam gibi adam' yetiştirmek..! Toplumsal değer anlayışının uğradığı erozyon, hızla tüketilen insani değerler nankörlüğü olağan hale getirebiliyor..Zamanla kanıksanan sıradan bir anlayış haline gelebiliyor sonuçta, yazık ki..!

Beden ne kadar terketse de bizi, ruhumuzu gül kadar diri, gül kadar gizemli, sevgiye açık tutabilme yetisi yine bizim elimizdedir yaşlanma sürecinde. Elbette bu anlayış genç bir bedene özenti taşımaksızın olabilecek bir duygu işi.Kişi ayağı yere basan beklentilerle dolu olduğu sürece bence her yaşta güzeldir, anlamlıdır ve paylaşabileceği birşeyleri vardır. Ancak, değişen değerlerin çevremizde yaşayanlar üzerinde ki olumsuzlukları yaşlı bir bedene acımasızca yansıtılıyorsa işte burada her beden, her ruh farklı tepkiler gösterebiliyor, hayata tutunma da sancılar yaşayabiliyor yazık ki.

Yaşamının her devresinde kendisiyle barışık kalabilmiş bir benlik elbette yaşlılıkta da aynı olgunluğu gösterecek, aynalarla kavganın anlamsızlığını derinliğince anlayacaktır. Kurt it' ten daha güçlü ve görkemlidir. Ama bu güç / görkem kurdun iyi niteliklerinden değil, hayata tutunmada ki acımazsızlığından, vahşiliğinden ileri gelir. Oysa it kurda göre daha güçsüz görünse de onun en güzel özelliğidir; sadakat ve sevgi anlayışı..Demek ki fiziki güçlülük, görünüm tek başına bir önem taşımıyor. Bir gün gelecek o görünüm sekteye uğrayacak ama geride kalan ruh bizi yaşama bağlayacatır. Yaşamda öğrenilen her bir şey benliğe / ruha kazınır. Yaşlanan bedende o ruh biriktirdiği her bir değeri geri dönüştürür sahibine.

Belli ki şairimiz çok şey yaşamış hayatta, olumsuzluk adına. İnsanların riyâkârlığından, yaşanmamış gençliğe kadar her bir şey..Yüreğinde biriktirdiği ve sancılar yaşadığı sevgilerine tutunuyor şimdi; hakiki bir dostun dostça selâmına hasretle..Beklediği bir selâmdır, sadece bir selâm; içinde riyânın zerresinin olmadığı, sıcacık tebessüm dolu bir selâm...

Değişen toplumsal ve evrensel değerler karşısında yitirilen ya da gözardı edilen insani değerlere göndermelerle dolu bir şiir' HAYATA SİTEM'.. Ders alınması gereken bir yürek çağlayışı. Saygıdeğer dost İbrahim Coşar' a bu anlamlı paylaşımları dolayısıyle teşekkürler..Refika Doğan