Ses Vermedi

Özlemin vardı aşk dolu yüreğimde
Dudaklarım çatlak,
Tenim kavruktu
Seni beklediğim bir Nisan günün de.

Bin bir çehreli kentin sokakları
Bahara merhaba derken
Çocukların neşesi kurtarıyordu kasveti
İçimde bilsen nasıl bir heyecan
Kabarıp taşan yalnızlığım
Vuslatını beklemekteydi
Hey hât gök gürledi içimdeki feryadımdan
Fakat bir tek o ses vermedi.

Ümitlerim karanfil olup açtı
Yasemenler elimde demetiyle kaldı
Beklemek… beklemek nede zor
Her gelen geçeni sen sanmak
Her köşe başında ayrı heyecanlanmak
Kimin umurunda kalabalıklar
O kalabalıkta bir tek seni aramak
Bilsen ne de zor
Ya sana ulaşamamak

Kaç köy. Kasaba. Şehir tepeledim
Bölgeleri kat ettim şehrine geldim
Nice karanlıkları soğuk yerden geçip
İmbatınla sıcağına ermek istedim
Ellerini ellerime alıp
Nefesinde erimek
Gözlerinde gezinmek istedim
Bu yüzden Bin bir çehreli şehrine geldim
Geldim de bir tek seni göremedim.

Zifiri karalık kadar karardı yüreğim
Hüznün dar sokaklarında
Sokağa terk edilmiş kedi gibiydim
Ayazına tutulup tir tir titredim
Kesildi ümitlerim
Düştüm,devrildim seni göremedim.

Terk edilmişliğin kasıklarında üşürken bedenim
Serseri notaların serseri ritminde gezen bendim
Sahilin müstehzi sessizliği yırtarken hislerimi
Uzaktan bakıp görmeliydin ruhumdaki matemi
Yakubî hicrana gebeydi düşüncelerim
Izdırabından inledi beynim, inledi kalbim
Tutamadı sularını bıraktı gözlerim
İstedim ki; bir mendil gibi uzansın ellerin.
Sahi uzaklardan buraya
Ağlatman için mi geldim?

Süleyman KARACABEY