Zamansız kar başlamış can dolu İstanbul’a
Ayaz hazana düşmüş orada solmuş gülüm
Uyumuş koca şehir sessizlik yağmış yola
Sevdamın öksüz gülü seni mi bulmuş ölüm

Çocukken oyun sandık kaybolurken ikimiz
İzleri ay sakladı köpürüp sildi deniz
Gözlerimle çizdiğim resimlere dedim biz
Gündüz yüzünü saklar gece ağrıtır solum

Karardı gönül ruhum artık olmaz şafağım
Sabahları olmayan gecelerdir konuğum
Yazı kışı ters dönmüş bilinmez hangi çağım
Fırtınayla boğuşan sulara hasret çölüm

Fatma Aras

2009