" Sevdama mektup–8



Sevdam,

Dün gece, içime çöken huzursuzlukla, uzun süre yatağımda döndüm durdum; uyuyamadım nedense. Sonunda yatakla boğuşmaktan vazgeçip kalktım. Panjurların arasından mehtabı seyretmeye çalıştım. Olmadı! Panjurların arasında, gökyüzü dilimlere ayrılmış gibi göründü gözüme bir an. Balkon kapısını açıp dışarıya çıktım. Vakit gece yarısını çoktan geçmiş, el ayak çekilmişti sokaktan.

Balkon demirlerine sıkıca tutunup mehtabı seyre daldım. Havada esen ılık rüzgâr, saçlarımı, senin narin elin gibi okşarken, geceliğimin eteklerini de gelişigüzel savuruyordu. Bir elimle eteğimi toparlamaya çalıştım. Birden, aman sende diyerek bıraktım eteğimi. Savrul savrula bildiğin kadar! Sanki sokağı seyreden benden başka birileri daha mı var ki, beni seyretsin?

Evlerin ışıkları sönmüş, hayat durmuştu sanki şehirde. Tam karşımda parlayan sokak lambası da olmasa, karanlık ve ben baş başa kalsak ne güzel olurdu. Olmadı! Sokak lambasının ışığı, beni, ayna tutulmuş gibi gösteriyordu karşı evin çatısına konmuş baykuşa! Düşüncelerimi anlar diye, baykuşla göz göze gelmekten korktum bir an.

Az ilerideki okulun bahçesinde, asırlık çınarların yaprakları hışırdıyordu gecenin sessizliğinde. Bir süre dinledim bu gizemli tınıyı. Sonra, gökyüzünde pırıldayan birkaç yıldıza baktım. Ne güzeldi hayal kurmak… Senli hayaller, senin hayalin... O masum bakan gözlerinin hayalini… Dalgasız deniz gibi bakan gözlerinde kaybolmak…

Tam karşımda parlayan aya baktım. Yine sen vardın aklımda. Ne olurdu saki, uçan halımız olsa, ta aya kadar uçup yeryüzünü kuşbakışı seyretseydik seninle. Yıldızlarla komşu olsaydık. Mutlu olsaydık. Hiç ayrılmasaydı kenetlenen ellerimiz. Olsaydık, olsaydık, olsaydık… ! Hiç bitmiyor insanoğlunun istekleri. Hele benimkiler… Kabaran duygulara gem vurmak imkânsız!

Ah sevdam ah! Sanki yıllar oldu elini tutmayalı. Sıcaklığını hissetmeyeli. Bizi ayıran yıllar mı, yoksa yollar mı hiç bilmiyorum? İçimde onarılmaz yaralar açtı ayrılık. Hasretin acısıyla yüreğim kanamakta gün güne. Gece ve ben, başbaşayız işte yine. Bir de şu çatıdaki baykuşu saymazsak.

Sevdam, yokluğunda ne geceler geçiyor, ne de hasret bitiyor. Bitsin artık şu hasret. Ben, benden geçmeden, şu zalim zamanı geçirelim elekten. Felekten güzel geceler çalalım ikimiz için. Yalnız yıldızlar şahit olsun aşkımıza.

Seni seviyorum sevdam.


25.08.2011 Emine UYSAL "




İnsanın duygularını doğaçlama dile getirmesi, yazıya dökmesi kadar güzel ve masum bir şey var mı?

Yalnızlığın ruhumuza en yoğun biçimde çöreklendiği saatlerdir gece... Öfkelerimiz anaç duygularımızın ipeksi yumuşaklığında eriyip giderken; aşk' a, ayrılığın örselediği yitik zamanlara, sıcacık bir dokunuşa, yaslanacak bir omuza, içindeki ırmakların sesini duyurmaya, paylaşılan geçmişin kırıntılarına dokunma isteğinin, hasretliğin dayanılmaz ağırlığıyla yanar kavrulur sine; maddenin anlamsızlığı içinde mânânın derinliğine kulaç açar - hafiften esen rüzgarın savruluşuyla- savrulan benliğimiz...

bir yüreğin içinde olduğumuzu bilmek, hissetmek, bir korunağa gereksinme duyma isteğinin yoğunlaştığı an... En kırılgan, en çocuksu, en susuz ve üşüyen... Ve titreyen yanımızdır gece.

Gece bir tül gibi örterken öfkeleri, ayıpları, yanılgıları, ayrılıkları; bir yanıyla da yaralar, kanatır içimizi; aşk' a, sevgiye, dostluğa, bir sese, bir bakışa, bir sarışa hasretle, pişmanlıkla, keşkelerle, isyanla, sitemle...

Yalın ve samimi söylemlerle gerçekçi duygu esintileri yansıtılmış mektuba; okurun, içinde kendini bulduğu...

Naif kaleme saygı ve dostlukla...




kaynak: http://www.edebiyatdefteri.com/