Bulutlar ağlayınca bir gülme tutar beni,
Kırmızılar giyinmiş gelincikler arası.
Alnıma inen damla göl olup yutar beni,
İmdadımda küllenir şimşeklerin narası.
 
Kanı baştan çıkarır ilkbaharın kokusu,
Bastırır tüm günahı geceyi çeker gamdan.
 Ortasından bölünen düşlerimin uykusu,
Bir emare bırakmaz kıştan kalan dramdan.
 
Güneş deler bulutu incelirken sağanak,
Yarım halka yedi renk doğar ebemkuşağı.
Boşalır birer birer çer çöp altı sığınak, 
Körpe hükümdar olur kaygısızlar uşağı.
 
Kızıllaşan ufuktur zamanda zili çalan,
Akşama düşen koku tüm ruhumu kandırır.
Müsaadesiz davetsiz bazen misafir olan,
Her bir yıldız böceği bir radarı andırır.
 
Tan atarken yeni gün bir doğuştur bir hoşluk,
Bazen bağlar gurbeti dönerken göçmen kuşlar.
Ben buna derim işte mey tatmadan sarhoşluk,
Eğilir önümüzde dizgin kıran yokuşlar.
 
Vuslati’nin sevdası doğa ilaç her derde,
Gül desenli kadehte kızılcık şerbetiyim.
Mavi göğün altında ak toprak yağız yerde,
 Kendi közünde yanan aklımın servetiyim.
 
                                              Osman Öcal