Ucu yanık resmimi yırt at! Unut ismimi,
Kirlenmesin kirpiğin, tozumla bırak beni!
Ne gönül ver ne de an, aşk’a ırak cismimi,
Sana yalan hülyalar, özümle bırak beni!

Desem ne çare?
Seni yazıp seni çiziyorum bu kuytularda!
Kılavuzum; tanıma doğan hayali seherin.
Işıksızım... Geceler ki karabasan, boğuyor…
Acıtıyor yastığım; gül idi şimdi diken…
Daralıyor kafesim; sensizim ben,
Sensizim…

Varsın serçeler öksüz kalsın, güller goncada,
Ay karanlık ay suskun, gecem hasret yıldıza!
Virâne yüreğimde han da garip hancı da,
Dil yitirmiş hüneri, bahtıma kıza kıza!


Ay gülmüyor
Yıldızlar sönük; ayaz, ruhum donuyor…
Ben sersefil, ben körkütük, ben esrik isyanlarda…
Sana akar tümcelerim,
Üryan gecelerimden…


Şu târümâr gönlümün köşkünde şakayıktın,
Soldurup renklerini, bana ihânet ettin!
İnanmıştım sevgine, kıymetime lâyıktın,
Kalbimin efendisi, vuslatta muhannettin!


Ey! Uzaktaki yasağım,
Yasaktaki hasretim, gönül çerağım;
Sendin hayâlimdeki,
Resmimdeki, sen…
Sendin gerçeğimdeki,
İsmimdeki, sen…
Sen karagözlü hüznüm,
Delikanlım, sen!

Sevdânın esiriydim, Mecnun’ u sende gördüm
Yıllar önce attığın bir ok ile vuruldum!
Bilmez misin sevgili? Hem lal idim hem kördüm,
Bu aşkın Leyla’sıyım, Şirin’likten yoruldum!


Sendin, gidemediğim uzağımdaki,
Sendin karanlıklara mahkûm edenim!
Senle yanar yüreğim, kanar dudağım
Söyle! Mest’ inle doluyken nasıl durayım?
Dil meleyen kuzusuna, sen dolarsın bağrıma,
Kır çiçekleri gibi ekilen otağıma...
Sarıl hadi bu meftuna, bu tutkuna, vurguna,
Sarıl da tut ellerimi, hapset avuçlarına!
Sarıl, kır faylarımızı; oynasın yer yerinden,
Kanadıkça yüreğimiz, aksın gül damlaları…
Karışalım, dolalım bir kaba, benliğimizden
Soyunarak, olalım yine bize BİZ,
Yeniden!

Refika Doğan-Antalya