Sevgine Açım Anne



Çok şey istemedim ki beni doğuran tenden
Beklediğim, sevgiyle bir okşama, bir bakış
Sanki ben mi istedim çıkmak için bedenden
Neden benim yazlarım, baharlarım, kara kış

Sanki ben ölü doğan bebeğin katiliyim
Sevgisiz yaşamak mı bana verilen ceza
Yığın yığın nefretin tutuşmuş fitiliyim
İçimdeki isyanla kırılacak bu koza

Sevgine açım anne, yüzün bana gülmedi
Ne olurdu bir kere yavrum diye sarsaydın
Bu küçücük yürekler çocukluğu bilmedi
Bir kere güler yüzle yatağıma varsaydın

Yine de yangındaydım son nefes verdiğinde
Her yavru gibi bende anam diye ağladım
Zorla verdiğin eşin koynuna girdiğimde
Sel olup aktı yaşım yüreğimi dağladım

Doğarken gülmeyene hayat sonra gülmüyor
Kapılmış gidiyorum bahtımın rüzgârına
Yalnız gecelerime sabah umut olmuyor
Kederli düşlerimle varıyorum yarına

Yıllar geçti ömrümden hala sevgiye açım
Her gece hayalleri umutla karıyorum.
Yalnızlıktan bıkmışım gerçek dosta muhtacım
Yürekteki isyanın ardından yürüyorum

24.07.2008/Samsun

İBRAHİM COŞAR