MEVLANAYA DEVİR KÖZÜNÜ

Hayran, hayran bakma; kuru yaprağa,
Aklın baştan alır, çiçek veremez.
Hafif rüzgar ile düşer toprağa,
Yerde gazel olur, ufku göremez.

Gel sen Allah diye sarıl imana,
Nefis gemisini bağla limana.
Boşa oyalanma, kanma zamana,
Ömür geçer gider, çare deremez.

Nice; zengin, soylu geçmiş buradan,
Menzil alamamış, puldan, paradan.
Şükür, nimetini yaymış yaradan,
Sorar zerresini, kimse yeremez.

Alim ocağından doldur bolunu,
Cahil meclisinden sakla yolunu.
Her an tövbe ile kaldır kolunu,
Sorgu melekleri yere seremez.

Hazret Mevlana ya devir közünü,
Derviş Yunus ile yıka özünü,
Olur olmazlara kapa gözünü,
Ulvi yüreklere şeytan giremez.

Dünya döner iken ruhun erisin,
Beden ölü iken, zaten dirisin,
Mutlak hakikatin alın terisin,
Kimse aranıza duvar öremez.

Asla; dedikodu, nazar eyleme,
Başın sıkışsa da yalan söyleme,
Fitne erbabının sözün dinleme,
Dostu olmayanlar sırra eremez.

Gürsel; oyalanma, güneş aşıyor,
Mahşer meydanına adem taşıyor.
Gaflet uykusunda insan yaşıyor,
Cennet bahçesine yüzün süremez

(1 Nisan 2008-Kadirli)