sevdiğim


Kalb sabırsız tanımıyor müddeti

Gel bahçeye görüşelim sevdiğim

Bani yaktı ayrılığın hasreti

Gel bahçeye gülüşelim sevdiğim



Sevdâmızı yâr aşkına açalım

yana yana aşk badesi içelim

Al bohçanı gel beraber kaçalım


Gel bahçeye görüşelim sevdiğim




Bağımızda gül derelim diz dize


Hasretliği giderlim göz göze

var sevdiğim konuşalım biz biz


Gel bahçeye görüşelim sevdiğim






SEVDİĞİM

Mâh yüzüne gönül verdim ezelden

Gel yanıma güldür beni sevdiğim

Kalbi yanan vazgeçer mi güzelden

Gel yanıma güldür beni sevdiğim



Gece gündüz haya edip ağladım


Tâ ezelden sana gönül bağladım

Hasretinle şu kalbimi dağladım

Gel yanıma güldür beni sevdiğim



Cândan seven sevdâlıda dert kalmaz

Dallarında bülbül ötse gül solmaz

Sevmediğim elden bana yâr olmaz

Gel yanıma güldür beni sevdiğim




Yâre gönül veren sefa bulmaz mı

Cân verenler gazel gibi solmaz mı

Bu cân bir cânâna meftûn olmaz mı

Gel yanıma güldür beni sevdiğim





BEN HEP SENİ DÜŞÜNÜRÜM



Abdurrahim Karakoç’a nazire



Güneş nûrla doğduğunda

Ben hep seni düşünürem

Yağmurların yağdığında

Ben hep seni düşünürem



Gece ile gündüzlerde

Gökyüzünde yıldızlarda

Hakk’a eğilen yüzlerde

Ben hep seni düşünürem



Yeşeren tüm yapraklarda

Çiçek açan topraklarda

Hakk’a varan dergâhlarda

Ben hep seni düşünürem



Sana yücelen ellerde

Hakk’ı zikr eden dillerde

Gülde öten bülbüllerde

Ben hep seni düşünürüm



ARA KENDİNDE

Ne ararsın be hey gönül

Ara kendinde kendinde

azrail alir cânları

Sıra kendinde kendinde




Vaktini sen boşa verme

Elde kötülüğü görme

Bağda dikenleri derme


Tara kendinde kendinde



İhtiyarlık sere gelir



Cân veren Hakk cânın alır

Kara toprak yerin olur


Yara kendinde kendinde




Kul olmaktır kulun derdi

Mü’mnler Hakk’a cân verdi

Nefis bizlere yön verdi



Kara kendinde kendinde







Miskin Tevhît sen neylersin

Dertliye dâva söylersin

nefsine hizmet eylersin

Sar’a kendinde kendinde





GELDİK

Fethullah Gülen Hocaefendi’nin

“Dünyâ” isimli şiirine nazîre olarak yazılmıştır.





Dünyâda hiçbir cân kalıcı değil

Cümlemiz ahrete dönmeye geldik

Tüm kalpler Mevlâ’ya vermeli meyil

Bu handa bu nefsi yormaya geldik



Bir nutfe sebeptir bir cânlı için

Yaradan her câna verdi bir biçim

Bilinmez zamanı ebedî göçün

Muhammed ümmeti olmaya geldik





İnanan Rızâ’yı dünyâya satmaz

Âlimle câhili kenara atmaz

Kâmiller nefs ile yan gelip yatmaz


Ölmeden ölümü bilmeye geldik





Nefse pay vermeden, vardan geçmeli


Dikenli bahçede gülü seçmeli

Bir Yunus misâli Hakka göçmeli


Ebedî hayata göçmeye geldik





Pazârcı malını açar meydânda

Rabbimin kudreti bütün her yanda

Azrâil bu cânı alır bir ânda


Mevlâ’nın lütfunu seçmeye geldik





Kul olan bu elde, almaz kul âhı

Bu ğurbet her cânın geçici râhı

Mü’minin Allah’tır sonsuz ilâhı

Bu elden ahrete göçmeye geldik



BACIM

Kaldır başın eğme bacım

Saçın açan kul utansın

Sen cânını üzme bacım

Başın açan el utansın



Toprağını devletin say

Sancağını iffetin say

Bayrağını milletin say

Sözün kesen dil utansın





Ölmeden kara bağlama

Hicrânla kalbin dağlama

Derin yüzseler ağlama

Nefse uyan kel utansın













Hakk’ı zikr et özünde kal

Âlimlerin kapısın çal

Oku Kur’ân yoluna dal

Taşra olan yol utansın








KURBÂN ET BENİ

Sızlayan yüreğe nem dolar gelir

Yakıp aşk odunda büryân et beni


Yakıp aşk odunda püryân et beni




Sevenler Leylâ’da yârini bulur

Sevdâyı bilmeyen kul nâçâr kalır

Aşka düşen cândan gözyaşı gelir

Yâr için yanan dil sözünü bilir

Resulün yolunda kurbân et beni





Bülbül olan anlar gülün dilinden


Bağbâncı ayrılmaz bağın gülünden

Ben bıktım usandım nefsin elinden

Ayır boş sevdâdan insan et beni





Merhemsiz bir derdin azdır çâresi

Dilenciyem yoktur ekmek parası

Benim bu çektiğim gönül yarası


Dostun bahçesinde bî-cân et beni






Gonca gül bağının ince dalıyam

Zengin bir tüccârın çulsuz malıyam

Gül râhında erken açan çalıyam

Uyar bu gafletten ihsan et beni





GİTTİ

Yüklendi göçüyor gönül kervanım

Yâre ulaşmamız güç olup gitti

Süsleyip bezettim bağ u bağbânım

Benlik kapısında hiç olup gitti



Gönül aynasında kendimi yaktım

El attın çarkıma nefsime baktım

Dertlinin derdini boynuma taktım

Bunca emeklerim hiç olup gitti



Dost küheylân bindi ben yaya kaldım

Nakşî dergâhında ben beni bildim

Üstad mektebinden dersimi aldım

Herhâl bizim dâva güç olup gitti



Ben dilerdim murâdıma ereyim

Ol yâr bahçesinde yâri göreyim

olyar için bucanımı vereyim

Dostla görüşmemiz güç olup gitti

OLDUM


Evvel inci kelâm dökirdim dilden


Şimdi zâlim nefsi çözemez oldum


Gonca gül alırdım bir yar elden

Şimdi kalem ile yazamaz oldum



Hû dedikçe şu kalbimi yakardım

Tefekkürle kâinata bakardım

Kalbime set çeker nefsi yıkardım

Şim hakikatı sezemez oldum



Mecâz oku derin açtı yaramı

Bu kalbe doldurdum derdi veremi

Gönülden beklerdim her ân keremi

Şimdi düz ovada gezemez oldum





Gözlerimde bitti kalmadı nemim

Kaptansız deryâda yüzmüyor gemim

Viraneye döndü gönül âlemim

Şimdi bir derede yüzemez oldum





KALMADI

Dertli bir âşığım yâr ardı sıra

Gel dedim yanıma o yâr gelmiyor

Sevdâ çeken gönlüm döndü bozkıra

Al dedim Azrâil cânım almıyor




Ağlattın tükettin gözüm yaşını


Bağrıma bastırdın hicrân taşını

Zehir etti bana bu genç yaşımı

Gel dedim yanıma o yâr gelmiyor



Garîbin âhımdan yıkılır dağlar

Virâneye döndü mor sünbül bağlar

Dertlinin derdinden dertsiz ne anlar


Al dedim Azrâil cânım almıyor