20.02.2015 TARİHİNDE GÜNÜN NESİRİ OLARAK SEÇİLMİŞTİR
*********************************************************************************




Babamın yokluğuna alışamayan annem, savrulmuş ruhuyla perişan,  yaşayan ölüydü sanki. Bir türlü kabul edemedi bu ayrılığı. Ahşap tavanlı gecekondunun duvarlarında, köşe bucağında, her bir kıyısında babam vardı. Dile kolay, altmış yıl! Acısı tatlısıyla yarım asrı birlikte devirmişlerdi.

Ne yaptıysak başaramadık annemizin yalnızlığını,  iç dünyasındaki o kırıklığı yok etmeyi… 



Silip süpüremedik babamsız günlerine sinen karanlığı.  O’ nun hatıraları, hâyâli, yokluğuyla bütünleşerek, bir ölçüde bıraktı hayata tutunmayı. Çocuklarının hatırına;  dışından bu durumu çok belli etmese de, içten içe ve zamanla o kırık fay kendini göstermekte gecikmedi, Alzheimer’ la tanıştı. Sonderece yavaş ve sinsi ilerleyen bu hastalıkla anneciğim çok örselendi. Üstüne titresek de, neye yarardı? Hayatın ipleri,  kendi elinden, iradenden kopup da, bilinmez bir gücün elinde savuruyorsa seni!

Anneme, imkânlarımız ölçüsünde sırasıyla bakıyorduk. Bir süre bende kaldıktan sonra Ankara’ ya, ablama gitmişti. 



İki bin on bir yılı,  28 Temmuz gecesi… 



Her zamanki saatimizde uyumak üzere çocuklarla odalarımıza çekildik. O an için fikrimin derinlerinde beni uyutmayacak,  huzursuz edecek her hangi bir şey de yoktu tabii.  Gayet dingin bir kafayla başımı yastığa koyarak uyudum. Aradan saatler geçmiş olmalı. Uykuda olduğumun, hıçkırarak:  “Anne, anne…” diye seslendiğimin farkında da değilim. Oysaki hıçkırıklarla sarsılarak sesleniyor,  yardım istiyordum ama kimse sesime ses vermiyor, gözümün önünde hareketsiz boylu boyunca uzanmış uyur gibi duran annemin yanına da gelmiyordu! Ürkü dolu gözlerle bakınıp duruyordum etrafıma. Annemin üzerinde beyaz bir örtü vardı. Kireç gibi yüzüyle öylece bakıyordu. Bir an için ellerimle kirpiklerini indirip, kapatıyorum gözlerini. Bilmiyorum ki uykudayım ve rüyâ görüyorum! 

Kendimi bilmez bir şekilde “annem, annem…” diye hıçkırarak uyanmışım. Uyanmışım ama ben bende değilim, garip bir seherdeyim...

Gerçekten de nerede ne durumda olduğumu bilmeksizin:  “Anne, anne… Annem uyan n’olur! Anneeee…” diye hıçkırıp durmuşum histerik bir şekilde.

Hıçkırık sesleri üzerine çocuklar uyanarak yanıma gelmiş, beni sarsarak uyandırmaya, kendime getirmeye çalışmışlar.

“Anne, anne uyan… Sadece bir kâbustu gördüğün… Bak,  yanındayız korkma!” diyerek.

 Ben ise: ” Annem, annem…” diye hıçkırarak ağlıyormuşum ha bire.  Henüz tan ağarırken çocuklar,   Ankara’ daki teyzelerini arayarak anneannelerini soruyorlar, gördüğüm kâbusu da aktararak. Teyzeleri,  her şeyin normal olduğunu,  merak edilecek bir durum olmadığını söyleyerek rahatlatıyor çocukları. Bunun üzerine su içirip sakinleştiriyor çocuklar beni. Nihayet toparlanarak kendime geliyorum ve bir kâğıt kalem istiyorum. Çocuklar ne yapacağımı merak ederek,  şaşkın bir şekilde yüzüme bakıyorlar.  Ve gözlerimi kapatarak, o an şu dizeleri karalıyorum kâğıda, içimdeki bir başka sesin söylemiyle: 


“Açıldı bir kapı, manâsı derin,
Kapıdan içeri kapı gözlerim!
Altını üstünü bezetmiş yerin,
Her kapıda ayrı yapı gözlerim!

Kimi dostu gördüm, kimi kâfiri,
Kiminin şavkı nur, kimi zifiri.
Beni halden hale salan o BİR' i,
Hakikat sırrının çapı gözlerim!

Bir yol ki yürü ha yürü, bitmiyor,
Makamın, sıfatın fayda etmiyor.
Olsa da çakırdan diken, batmıyor,
Hezaren güllerin sapı gözlerim!

Bir küçük bacadır dumanı dolan,
Altı boş üstü boş, koca bir yalan.
Yine bendim bana sûreti kalan,
Gaipten gaibe kapı gözlerim!

Uyudum, ölüydüm; ben beni gördüm!
Uyandım, diriydim; ben kimi gördüm?
Uyudum, uyandım; öyle bir rüyâ…
Uyandım, uyudum; sonsuz uykuya…
Uyurken uyandım; diri bir tendim,
Uyanık uyudum; ben bana eldim!
Ve O' na yürüdüm; çoğalan güldüm…”


...Ve yine üç aylar... Bir Kandil günü...


Takvimler 24 Mayıs 2014' ü gösterirken,  anneciğim Hakk' a kavuştu sessiz sedasız ve yüzündeki nuruyla...


Tanrı' nın rahmeti üzerinizden eksilmesin sevgili ana-baba' m! Biliyorum ki siz, cennette buluştunuz onca iyiliklerinizin ışığında. Nur içinde uyuyun sonsuz uykunuzda benim güzel parçalarım...



Bir kısım akademisyen:

“Rüyalar kişinin kendine yazdığı mektuptur"  derken, diğer bir kısım:

“ Rüya insanların uyurken deneyimlediği olaylardır. “ Der.


Refika Doğan

Şubat 2015- Antalya

Refika DOĞAN kalemini, şiir ve nesrin arasında bu kadar duygusal, samimi, içten gördüm ki, bir seri olarak bu "anılar"ın paylaşılmasını alkışlıyorum...
İnsanı sadece maddi bir varlık olarak ele alanlar, bu tür acı dolu yazıları okudukça taşın-çeliğin erimesi gibi erirler. Şiir ve nesir, acının harmanında ne güzel el ele vermişler...
*
Heleki hele, felsefenin en dibine buyurun işte :

"Uyudum, ölüydüm; ben beni gördüm!
Uyandım, diriydim; ben kimi gördüm?
Uyudum, uyandım; öyle bir rüyâ…
Uyandım, uyudum; sonsuz uykuya…
Uyurken uyandım; diri bir tendim,
Uyanık uyudum; ben bana eldim!
Ve O' na yürüdüm; çoğalan güldüm…”

*
Tebrikler...
Tekrar başınız sağolsun... Mekânı Cennet olsun...