Fırtına dindi esmiyor artık benden yana yel,
Yağan kar değildi ama şimdi belki asıl sel…
Almıyor aklım almıyor apansız gidişleri,
Bilmem bana mı sıkılı en azılı dişleri!

Dokunmuyorum düşlere, can yakar canım yakar,
Özlesem de gülüşleri hep uzağımdan bakar.
Şirin için dağı delen nice Ferhatlar gördüm,
Göremediğim seni ben içime kat kat ördüm.

Yakmaz iken yana yana acıttım ben içimi,
Kadehime dolu yağdı bir yudumdu içimi...
Hayat bana da öğretti kendimi ısıtmayı,
Sana rağmen sensiz yendim bu hummalı sıtmayı.

Yusuf oldum görünmedim çok zaman kuyularda,
Kopardın iplerimi bu ıssız dipsiz sularda.
Bir sen değildin deliren, Mecnun’ mu her deliren?
Akıl dediğin nedir ki, yürektir ona fren.

Saysam akları saçımda burdan köye yol olur,
Gide gele “sarı gelin” bu garibe zûl olur.
Girmişsem tahta içine nefes alsam ne çare,
Battı ufkumda güneşim ah, dirilsem ne çare!

Beydağları’ nın doruğu yalnızlığım, bilmedin,
Duymadın ıslıklarımı, çağırdım da gelmedin!
Canhıraş çığlıklarımla ıslanıp şafaklara
Umut ektim çile biçtim, uyandım yine kara...

Refika Doğan-Antalya 29 Eylül 2012

malesef delirmeyen mecnun değildir. Tebrik ve saygılarımla.