Kuzey Almanya’nın uçsuz bucaksız ve dümdüz ovalarının ortasında engebeli bir alan var. Daha doğrusu yüksekliği 300 metreyi geçmeyen küçük küçük tepelerin sıralanıp dağıldığı ve ormanların yeşil bir okyanus gibi yerleşimleri sarıp kuşattığı bir bölge burası. Burada Remşayt ve Wuppertal şehirleriyle birlikte Solingen de var.
Bu yüzden Solingen’in deniz düzeyinden yüksekliği Wupper ırmağı kıyılarında 53 metre iken, Solingen Burg taraflarında 276 metreye kadar çıkmaktadır. Burg bir ortaçağ şatosu olup Almanya’da gördüğüm en ilginç yerlerden biriydi diyebilirim.
Orta çağda kılıç yapımıyla ünlenen Solingen’in kaşık, çatal bıçak yapımı bu gün de çok meşhurdur. Kentteki kılıç müzesi, kesici aletlerin tarihi gelişimini göstermesi bakımından da önemlidir. Solingen bu gün daha çok metalürji, kimya sanayi ve şekerleme imalatıyla tanınmaktadır.
Solingen, Remşayt’ın kapı komşusu durumunda olduğundan burada kaldığım iki ay boyunca en çok gittiğim şehirdi. Mesafe de 5 km olunca bir defasında yürüyerek de gittim. Fakat ilk gidişimde trenle Solingen Hbf’da inince, beklediğim şehir merkezini bulamadım. Burası şehir merkezi değil de sanki bir kenar mahalleydi.
Çünkü bu güne dek Avrupa’da gördüğüm şehirlerin tarihi merkezi ve çarşısı hep hatbanofların çevresindeydi. Yani şehirler merkezi tren istasyonlarının etrafında gelişmişti. Bu yüzden indiğim yerde çok büyük harflerle Solingen Hatbanof yazsa da inanamadım. 30 dakika kadar dolaştıktan sonra karşılaştığım bir Türk’e sordum. Meğer merkez burası değilmiş. Bu bölgenin gelişmesi için Hbf buraya yeni taşınmış.
Buradan otobüsle şehir merkezine giderek dört saatten fazla yürüyerek merkezde dolaştım. Merkez sıkışık düzen beton binalarla doldurulmuş olduğundan Solingen’in yeşil doğasından eser yok gibiydi. Yaşam da son derecede sönük, sakin bir kasaba görüntüsündeydi. Oysa Remşayt ve Wuppertal gibi, burası da Düsseldorf iline bağlı, 180 bin nüfuslu bağımsız bir şehirdi. 
Şehrin trafiğe kapalı alanlarında gezip fotoğraflarını çektikten sonra, trafiğe açık caddelerden bir kaçına da girip çıktım. Belediye binasının bulunduğu tarafa doğru yürüdüm. Belediyede (Rathaus) bakım ve onarım çalışmaları vardı. Fakat bu civarda gördüğüm mezarlıklar çok güzel birer çiçek bahçesi, bir park gibiydi.
Buradan dönüşte bir Türk restoranında yemek yiyip biraz sohbet ettikten sonra tekrara otobüsle hatbanofa döndüm. Restoranda dönerciyle sohbetimizde, burada Solingen faciası dediğimiz 29 Mayıs 1993’teki kundaklama olayında beş Türk ölmüş olsa da yine de çok Türk vardır, dedi. Erdoğan’dan da övgüyle söz etti. Ama Türkiye’ye dönmeyi düşünmüyordu.
Solingen’e sonradan da çok geldim. Bir seferinde Remşayt’tan yürüyerek Burg’a gittim. Burg Almancada kale demekmiş. Burası da zaten Solingen Kalesi. Yeşilliklerin içinde muhteşem bir orta çağ şatosu. Aslında onu ayrı bir yazı olarak yazmayı düşünüyordum ama sayfalara sığacak gibi değil. Özetle şunu söyleyebilirim. Her şey öylesine güzel korunmuş ve şatoya öylesine güzel yerleştirilmiş ki, ben Solingen Burg’da ortaçağı birebir yaşadım, ya da ortaçağın içinden geçtim diyebilirim.