SON CEMRE

Mûteber olup sarsa cümle cihânı fikir
İlmi ferâset yoksa içinde boş hevâdır.

Murâda giden yolda, aşkla yanmazsa zikir
Aldanır ruhun ancak, hoşa giden nevâdır.

Münevver değilse yol, elbet âkıbetin kir
Hakikatin yolunda bekliyor münker nekir

Zindan içinde zindan, zamana kurmuş pusu
Kaç günahın arıtır deryalar dolusu su

Her mevsim çile yükü, her günüm bin bir keder
Gönlümü saran ateş, cehennemden de beter.

Heba olan ömrüme yeter de serencâmı
Harap olan bedenden gayrı yoktur encâmı.

Gayrı vuslat zamanı yaşadığın son cemre
Senin olsa da dünya, kâr etmez geçen ömre

Yâ râb! nedir çektiğim, dahası revâ’mıdır
Aşkın acısı bana bulunmaz devâ’mıdır.

Göster lütfunu bir kez,şu yüzüm handân olsun
Canım senden emanet yoluna kurban olsun.

18.3.2009/ Süleyman KARACABEY

Şiirin vezni: Mef'ûlü / mefâ'îlü / mefâ'îlü / fe'ûlün