SON SEFERİMDE BEYAZ GÜL YOLDAŞIM

Yine sefer vardı
Ayrılık rıhtımında
Kaç ayrılık yaşandı bu güne dek bilinmez
Bu gün benim günümdü
Ayrılıkların durmayan ilke ırmağında
Akan sular benim için koşuyordu
Adımlarım
Aheste aheste düşerken ayak izlerine
Pür telaş hallerdeyim
İfrit düşüncelerin izdüşümünde
Prangalı aşkların esiri duygularım
Hatıramda canlanan
An var ki yaşanması ömre değer deyip
Hiçbir zaman yaşayamadığım arzularımla
Yol aldım sandal barınağıma doğru
Hüzzam makamı yüreğim
Acitasyon krizlerindeydi ruhum.

Beyaz bir gül kanıyordu
Al renginde şafağın
Yapraklarında yeşil yaşlar
Katre katre düşüyordu ayak uçlarına
Yoluma çıktı yolculuğa giderken
Yüreği ayaza vurmuş
Ben / im gibiydi
Ağlarken düşen damla kan damıtıyordu
Gözleri yaş revan içinde
Boynu bükük duygularım gibi
Hey gül sana gülistan yakışır
Ayrılık rıhtımında işin ne?
Yoldaşımı sın bilinmezlik köyüne seferimin
Terk edilişimi yaşadın? İhanetimi?
Anlat
Anlat hadi bana
Gül”ün ayrılığı nasıl olur/du.

Gel
Gel hadi Sandala birlikte binelim
İki kişiliktir zaten başkası gelemez
Gidelim huzur bulacağımız bilinmezliklere
Varsın
Şehrin güzellikleri de kötülükleri de onların olsun
Her sabah sokak başında duran simitçi den
Taze taze simitleri onlar alsınlar
Ayakkabıcı yolumu gözlesin hep alıştığı saatte
Üç beş kuruş az kazansın bu günde garibim
Biriksin abone olduğum gazeteler pencerem önünde
Okumayan kimseler utansın, ben çok okudum
Varsın
Sokak çocukları onların yüreğini acıtsın
Çok acıdı yüreğim
Dayanacak mecalim kalmadı yoruldum
Kapıcı remzi efendiye adreste bırakmadım bilerek
Sadece yaşlı hacı amca biliyor mahalleden
Nereye gittiğimi sormadı ya neyse
Kimseler izimi sürmesin istemem
Yar/ siz gidiyorum yanımda sadece beyaz gül
Haydi sussun yüreğin yol arkadaşım
Ayrılık vakti geldi zamana
Sandala kürek çekelim birlikte
Anlat sende
Anlat hikayeni
Gül”ün ayrılığı nasıl olur bileyim
Çıktığım son seferde
Sen yaşa ben öleyim
Seni başım üstüne gül/esin diye dikeyim.

09/05/2008
Süleyman Karacabey