SON YOLCULUĞA SENFONİ (Gülce-Sone'm)

İçimde kış kıyamet tutamam filizlenir
Kireç gibi bir zaman takipcisi gölgemin,
Eski türküler uçar hüznünde penceremin;
Bir kez açıp bakamam, ayrılık buna denir.

Gün batımı tebessüm, şu yorgun dudağımda
Toprağın tozlanması umudumu kapatır.
Kaçtıkça yakınlaşan musallayı anlatır
Saatin zembereği, dururken uzağımda.

Arkamdan helva dağıt bedava, yansın kalbin;
Düş olup han'a düş, gel bu Ceylan'a düş
Pek de sessiz gidişim, mora çalan bir gülüş...

Varmadığım yerdeyken, sendin beş kere yüzbin...
Sana bana, sabahın çengelleşen soğuğu
Bak nasıl anlatıyor, nasıl; son yolculuğu ?!..

Mustafa CEYLAN

Şiiri sizin gibi kritik etmeyi çok isterdim yada öyle bir analiz yeteneğimle ağırlamayı ama dilim döndüğünce okuduğumu ve bıraktığı duyguyu anlatabilirim sanırım ...Şiir okunduğunda tekerleme gibi üff ya aynı dedirtmiyor, yormuyor ,akıyor su gibi son yolculuğa senfoni demiş üstadımız ama sanki nihavent bir tören alayı kurmuş dizeler kısa etkili derin KUTLADIM HOCAMI SAYGIMLA HER DEM ŞİİRLE