" su verin ona



ağır bir sözle
ya da keskin bir kelimeyle kırıp göğsümdeki kafesi
pençe gibi açarak parmaklarımı sökeceğim yüreğimi kirli tırnaklarımla;
söküp atacağım beni ben yapan yerimi köpeklerin önüne
canlı canlı yesinler diye ölmemiş bir aşkı…

çırpınarak can veren sevda kanarken açların ağzında
dudaklarım mühürlü
gözlerim ölmüş olacak;
biliyorum
elbet acı çekecek parçalanırken kalbim!

belki de
taştan örerek bedenimi baştan aşağı
bir kale gibi korumalıyım aşkı tahtında
huzurunda her gece eğilerek
bahtıma doğacak seni beklemeliyim surlarımda…
gördüğüm her toprağa umut ekmeliyim
yağmur kuşlarından dilenmeliyim suyu,
açmalı umut
ister mor menekşe
isterse kan karanfil olarak;
ayrılık darağacına çıksam da
boynuma sensizlik urganı geçerken bile gülmeli yüzüm,
çaresizlik celladı tekmelemeden önce iskemleyi
son isteğimi sorunca
umut çiçeğini işaret etmeli gözüm,
- lütfen su verin ona!

gizlemeliyim sevgiyi gönlümün görünmeyen yerine,
kem gözlerden
fırtınalardan korumalıyım;
biliyorsun
alışkındır rüzgârlı kentin çocukları,
sigarası için çakarken kibriti
sönmesin diye
avuçlarında saklar ateşi!

ö.n

Ömer Nazmi Yavuz (ÖmerNazmi) "





Öncelikle bir insanın içsel zenginliğinin bu derece güzel ifade edilirliği karşısında hayranlık duydum.

O içselliği en doğru, en anlaşılır ve en net şekilde ifadesini sağlayacak sözcüklerin seçimi, yerli yerine konumu, mısra ve dizelerin hassas bir teraziden geçirilişi, imbikten süzülüşü gibi özenlekullanımı ve duyguların böylesine bir derinlikle çağlayışı karşısında mest oldum.

Günümüz edebi paylaşımlarında eleştirel anlamda "ajitasyon" sözcüğünü çok duyuyorum. İnsan duygu ve düşünceden ibaret çok özel bir canlıdır.

Yaşam ve yaşadıkları karşısında elbette farklı etki ve tepkiler, dirençler gösterir. Her acı ajitasyon mu addedilmeli? Kişi derinlerine işlemiş bir acıyı çok içtenlikle, bilgelikle, sözcük ve mısra derinliğiyle mısralara dökme başarısını göstermişse; bu illâ ki önyargılı bir değerlendirmeyle gözardı mı edilmeli, özün doğal bir yansıması olarak algılanmamalı mı? gülücük kadar ağlamak ya da çatık kaş, sevinç kadar keder, yıkım kadar yeniden inşaa yaşamın / insanın gerçeğidir. Bu duyguları içtenlikle ve edebi bir derinlikle kağıda dökmek ise apayrı bir başarı.

Kutluyorum bu yaratıcı , güçlü kalemi.


kaynak: http://www.edebiyatdefteri.com/