Tahir Kutsi Makal' dan DOKUNMA'ya Dair

Tahir Kutsi Makal'dan:
***************************


DOKUNMANIN
ÖNLENEMEZ ÇEKİCİLİĞİ

Tahir Kutsi MAKAL

Canlılarda beş duyu vardır: Görme, işitme, tatma, koku alma, dokunma duyusu! .. İnsanı hayvandan ayıran hangisidir? Hayvanlar da görür, işitir, yiyeceğini tadar ve koklar… Bazı hayvanlar dokunurlar ve dokunulmaktan hoşlanırlar…

Dokunmak için, kılcal damarların düğümlendiği el gerek… Bir çok hayvanın ayakları tırnaklıdır…

Dokunsa da tad alamaz, keyf ve zevk duyamaz.

Yüce Tanrı, gülme, her mevsim ve gece gündüz sevişme, akıl gibi hassalar yanında insanlara; dokunma duyusunu bahşetmiştir… Hepimiz bir şeylere dokunuruz ve bundan zevk duyarız, keyf alırız. Hattâ kimilerimizde dokunma, “Tik” haline gelmiştir. Parmak bükümüyle kapılara vururuz, gerekli gereksiz eşyaya dokunuruz. Müzelerde “Lütfen dokunmayın” levhaları vardır…

Fakat dokunma beyinde bir ihtiyaç olarak belirir ve eller dokunmaya gider. Hep görmüşüzdür; müzelerde bir çok heykelin belirli yerleri onbinlerce kişinin dokunmasıyla parlamıştır…

Resimler, dokunmakla yıpranma derecesine gelir…

***
Amerikalı sosyolog Leo Busegalia, konferanslarını “Sevişmek, Yaşamak ve Öğrenmek” adında bir kitapta topladı. Türkiye’ de ( Can Yayınları) arasında çıkan bu kitapta yazar, dokunmanın güzelliğini anlatır. Evet, dokunmak, insan için bir ihtiyaçtır ve dokunmanın dayanılmaz bir çekiciliği, cazibesi vardır. Hepimiz severiz dokunmayı… Zevk ve keyf alır… Dokunulan da zevk ve keyf alır…

Başarılı bir çocuğun başını okşamak geçer içimizden… Elimize hakim olamayız, okşarız… Anasının kucağında bir çocuğu okşamak da aynıdır.. Onu okşatan, çocuğun güzelliği olduğu kadar, annesinin cazibesidir de! .. Sevgililerin el ele tutmaları dokunma ihtiyacındandır… Öpüşme, dokunma ihtiyacındandır.. En güzel ve duyarlık sağlayan dudak dudağa öpüşmedir.

***
Dokunmak, hasret gidermektir…

Özleyen insanlar birbirlerine sarılırlar… Sarılma, yanaktan öpme, el sıkışma dokunmadır… Tenin tene değişidir tokalaşma… Yabancı yerde bir Türk otomobili görse insan, kimseye göstermeden plakasını okşamak ister… Nazım Hikmet, son şiirlerinden birinde “Vatan hasreti”ni anlatıyordu. Mealen şöyle diyordu: “Bir vapur geçer Varna önlerinden-Usulca dokunurum ona- Yanar ellerim…” Evet, dokunarak hasret giderebilirsiniz…

John Steinbec, “Fareler ve İnsanlar” romanında dokunmanın güzelliğini şiirsel bir dille anlatır. Romanın kahramanı Jo, müthiş bir “dokunma ihtiyacı” olan, iyi niyetli, az gelişmiş zekalı biridir… Bütün zevki birilerine dokunmaktır.. Kedilere, insanlara dokunmak, okşanmak…

Her an yanında ve yakınında dokunacak bir şeyin olması için bir şirin fare edinir… Koynunda saklar fareyi, cebinde gezdirir.. Arkadaşının zoruyla faresinden uzaklaştığı sıralarda “dokunma ihtiyacı” öylesine sıkar ki kendini, morfinman gibi delilere döner. Bu sırada sırma uzun saçlı bir kız ile karşılaşır… Arkadaş olur onunla… Saçlarını okşar… İri gövdesi ve tuhaf halleriyle, Jo, kıza korkunç görünür.. Elinden kaçmak ister.. Dokunmak, saçları okşamak dışında bir kötü niyeti olmayan roman kahramanı, kızı susturayım derken öldürmüş olur… Saç okşanmasından kızın niye çekindiğini bir türlü akıl erdiremez…

Dokunmanın şiirini yazmayı isterdim.

Çünkü ben de severim dokunmayı… Her sabah iş yerimde, arkadaşlarımla tokalaşırım. Dostlarımla öpüşürüm… Şiirini yazmak isterdim… Öylesi zor konu gelirdi ki bana!

Bu defa, Ankara Üniversitesi TÖMER Dil Öğretim Merkezi tarafından yayınlanan “Dil Dergisi”nde dokunmanın şiirine rastladım. Hem de ne şiir! .. Tam isabet, dediğin bu kadar olur. Şairini kutluyorum. Şairi de bizim halk bilimci Ali Abbas Çınar! ..

Buyurun, “Dokunmalar” şiirini hafif sesle okuyalım:

“Dokununca sana damarlarımda mavi yangınlar oluşur,
Irmaklar denizlere kavuşur, yollar dağlara
Dokununca başım göğe değer,
Yıldızları toplarım,
Güneş’i, ay’ı, gezegenleri,
Dünyayı içime sığdırırım,
El değmedik ormanlarda gezinirim,
Bilinmedik denklemleri çözerim…

Dokununca sana bütün ağrılarım diner,
Arınırım günahlarımdan.
Avuçlarımda binlerce çocuk gülüşü,
Güvercinler kanat vurur geleceğe,
Uçuşur kelebekler kona göçe parmak uçlarımda.

Dokununca sana “binbir gece masalları”nı yaşarım
Zeus’un, Hazreti Süleyman’ ın adı var ancak,
Olimpos’ta söylenir,
Mecnun, Kerem, Ferhat ne ki, ben mecnunun yanında,
Adın dudaklarımda besmele,
Sesimi yele verdim,
Adın evrende dolaşır senin.
Dokununca sana, yeni dünyalar fethederim.
Keşifler yaparım insanlık adına,
Dağları göğe savururum,
Yağmurlar iner susuz topraklara.

Dokununca sana kulaklarımda turna avazı,
Yanardağ olurum patlamaya hazır,
Yitip giderim sende, senin sonsuzluğunda.
Saçlarımda bulutlar, kuş sesleri sabah aydınlığında.

Dokununca sana, sende bulurum kendimi,
Geçmişimi, geleceğimi, Kâbemi, evrenimi…”

Evet, dokunma bir ihtiyaçtır… Dokunmalar güzellik, keyf ve zevk doludur… “Zevkine payan yoktur bu işin..” dokunalım arkadaşlar…