Tam ay gülümsüyorken yıldızlardan fal tuttum,
Tut ki sevilenimsin, özlediğimsin Tamay!
Görünmez ışık gibi usulca gönle dolan,
Dolansız dostluğuma konan her tozu yuttum!

Bugün mesut yıldızım ve asude gökyüzüm,
Gök yüzüme gülerken çekti mestine bu gün!
Yıldızlar fısıl fısıl, gece de tam ay hali,
Halinden anlayacak dosta kavuştu özüm!

Uyandır uykusundan geceyi, tan yol alır...
Al ırgatlık gönlümü, gafletinden uyandır!
Sen aydınlığım, canda canımsın dostum Tamay,
Tam ay gibi kalbimde adın, mührüyle kalır!



Şu hayat ne tuhaf! Akan su gibi; sürüklenip giderken, gün gelip mutlak bir kıyısında kesişiyor özümüz.

Onu ilk kez ortak paylaşım platformlarında tanıdım, adıyla. Arada bir uğrayıp geçtiğim bu ortak alanlarda, doğrusunu söylemek gerekirse pek ilgilenmemiştim onunla.

Üç yıl kadar öncesinden bahsediyorum tabii ki. Özelime gelen bir iletinin bu değerli ismi keşfetmeme dayanak olacağını nereden bilebilirdim!

Yazdığı mısralarda onu bulmaya, anlamaya ve anlaşılabilirliğini ölçmeye çalışıyordum. Her şiiri ayrı bir derinlikti; akıyordum o derinliğe sanki...Sanki bir ırmak bulmuştum uçsuz bucaksız ummanda ve bu ırmağın kaynağından çağıl çağıl akan Bengisu' yu içiyordum kana kana! Üstelik bizim ellerdenmiş...Kaynağı Palandöken' den kıvrıla kıvrıla uzanıvermiş İstanbullara!

Kaleminin güçlülüğü mantık ve yürek dokusunun birbirine koşut dostluğundan, barışıklığından, dürüstlüğünden. O; ilkeli, tutarlı, gerektiğinde öfkesini kusabilecek kadar haksızlığa dirençli...
Dünyayı / insanlığı aşağı çeken değersizlikleri-kuralsızlıkları- dengesizlikleri bir başına kurtaramayacağını bilmekle birlikte; tek tek her omuzun birbirine ' bilgi-hakkaniyet-paylaşım ve sevgi düzleminde ' insanlık bilinciyle yaslanıp güçlenmesini, gelişmesini, kök salmasını, çoğaltarak çoğalmasını, onurlu ve adil bir yaşam için çıtayı yükseltmesini; bu bağlamda ışığın karanlık bilinç duvarını delerek en kuytu kıvrımlara değin sızmasını, ışımasını ister.

Dışarıdan baktığınızda o, idealist bir eğitimcinin - ciddi / vakur - portresini çizer. Bunun yanında; değerlerine, insana, dostlarına, sevdiklerine -yeri geldiğinde- kalkan olabilen anaç yanını da belirtmeliyim. Onun bilgeliği ezber bir metnin duvara yankısı değildir. Yaşamın özünden aldığı bilgiyi yine yaşamın özüne- yaşama tutunan İNSANA içirir sevgiyle. Bu özellikleri sevgiyle beraber lekesiz bir güven ve saygı uyandırır kendisini tanıyanlarda.

Âh... Ben de ne anlatıyorum! Onu tanımlamak kolay mı ki... Hâlâ tam olarak ifade edememenin sıkıntısı içinde, o tanıma uygun sözcük arıyorum ama yazık ki sözcük dağarcığım yetemedi o güzelliği ifadeye...

Onu koşulsuz seviyor, derin saygı duyuyorum. Diliyorum ki; yaşamından ışık ve yaşanmaya değer güzellikler hiç ama hiç eksik olmasın!


Refika Doğan-13 Ocak 2010 /Antalya