umutla severken yaşamı,
kendimi,
insanları, hele ki çocukları...
ve bu çirkef hayatı solumayı yine de!
her ilkbahar tomur tomur tabiatı
ve yazı...

sonra...
benzim gibi soluk, hüzünlü sonbaharı...

ya kış... ya kış!
ak rengiyle masumiyet
ve barış...

yeniden bahar...
yine açan çiçeklerle
uyanan tabiat...

her şey kısır bir döngü gibi, yeniden
hep yeniden bırakır yerini
bir diğerine!

bütün bunlar devinirken,
yeni bir umut düştü yorgun toprağıma;
canlandı tabiat ana
ve ben, vurgunum
yine de sana...

Refika Doğan-

1990 -Ankara