ÜSTADIN KAPISI  VE BİN ODAYI BİR KİLİTE VEREN BEN (2)
Mustafa CEYLAN
********************


Ya bizim kayıp bekçi hiç gelmeseydi?

Ya, kaybetseydik elimizdeki anahtarı?
24 altınımız vardı güne düşen, müflis marangozlar olmuşuz ve kapılarımız açılmıyor, kapı malzemelerini bize armağan edilen 24 atınla bile almayı akıl edemiyoruz.
Ne acı?
Kapısız evlerde mi yaşasaydık?
Mümkün mü?
Kapı yerine taş, beton, zincir,  kelepçe olsa ne yapardık?
Fikir çilesi çeken düşünce adamının çıldırışından farksız olurdu yaşamamız.
Kapı olmaya olacak,doğrudur, kilidi kaçak bekçi veya sarhoş elindeki anahtarı beklememeli.
Bizim 440 kapımızın ardında insan nefesleri, bebek beşikleri, çiçekler ve saksılar...
Peki ya üstadımız Necip Fazıl'ın "Büyük Kapısı" na ne dersiniz?
Paris caddelerinden, Eyfel düşlerinden sonra, kapılarıyla ünlü İstanbul'da 1934 yılında bulmuştu Abdülhakim Arvâsî isimli büyük kapıyı. Bulmuştu da, her şey, içindeki seneler yutan darmadağınıklık kaybolup yerli yerine oturuvermişti...

Üstad önce "AÇ KAPIYI" diyordu.

"Aç kapıyı, haber var,
Ötenin ötesinden!
Dudaklarda şarkılar,
Kurtuluş bestesinden.

Biz geldik, bilen bilsin! 
Gönül gönül girilsin,
İnsanlar devşirilsin,
Sonsuzluk destesinden..."

Arayışın sözleriydi bu mısralar. Ötenin ötesinin efsunkâr ikliminin türküsüydü. Sonsuzluk destesinden insanlar gerekliydi. Ve o insanlar içinden kapıyı açacak birisi gerekliydi. Korku, yalnızlık, menzilsiz yollar ve kaybolan yolcu...
Sonra Üstad;


"ARALIK KAPI



Bu dünya bir kuyu, havasız çömlek
Daralıyorum!
Kelime, mânayı boğan bir gömlek
Paralıyorum!
ALLAH ismi varken lügat ne demek
Karalıyorum!
Kapımı, buyursun, diye o melek
Aralıyorum!"

diyordu...
Şiirin esas görevinin Allah'ı aramak olduğunu bilmiş ve menzildeki kapıya doğru adımlarını atmaya başlamıştı. Daralıyor, kendini paralıyor ve kendisini kurtaracak o melek için kapıyı aralıyordu.

Evet kapı...
Hayatın son nefesine kadar tam bir teslimiyet ve sadakatla bağlanılacak bir kapı.
Ölüm, son kapı.
Veysel, "benim sadık yârim kara topraktır" demiş. Yâr ilân etmiş kendisini saracak kara toprağı...
Elinden tutarak Üstadı, "deliler köyünden bir menzil uzaktaki" hakikatin "Büyük kapısı"na götüren Arvasi hazrelerini bulmuştu...
Tutmuştu elinden...
Diyorduki:

"Kapı kapı,bu yolun son kapısı ölümse! 
Her kapıda ağlayıp,o kapıda gülümse."


Ölüm, ölmek değil, esas aleme geçiş. Bir kapı kabir...
Dünya faniliği kartondan oyuncaklardan öte hiçlik...
Bir kapıdan geçilecek,"benlik" libasından sıyrılıp, kol kanat kırılarak geçilecek. Belki de eşten, dosttan, sevgiliden ayrılınmadan o kapıdan geçilemeyecek...Çağırılmadan geçilmez ki o kapıdan. Eti, balı, yağı zehir olan bu dünyada fani lezzetlerin cümlesini bırakıp da geçeceğiz o kapıdan...
Üstadın "Büyük Kapı"sından geçişin anahtarına bir göz atalım, olur mu?
 
"GEÇİLMEZ



Bu kapıdan kol ve kanat kırılmadan geçilmez;
Eşten, dosttan, sevgiliden ayrılmadan geçilmez.
İçeride bir has oda, yeri samur döşeli;
Bu odadan gelsin diye çağrılmadan geçilmez.
Eti zehir, yağı zehir, balı zehir dünyada,
Bütün fani lezzetlere darılmadan geçilmez.
Varlık niçin, yokluk nasıl, yaşamak ne, topyekün?
Aklı yele salıverip çıldırmadan geçilmez.
Kayalık boğazlarda yön arayan bir gemi;
Usta kaptan klavuza varılmadan geçilmez.
Ne okudun, ne öğrendin, ne bildinse berhava;
Yer çökmeden, gök iki şak yarılmadan geçilmez.
Geçitlerin, kilitlerin yalnız O'nda şifresi;
İşte, işte o eteğe sarılmadan geçilmez!"

Gündüzlerden habersiz gecenin koynunda çelik çomak oynayan bizler, kaçak bekçinin dış kapısı önünde beklemeye mahkum...
Bin odayı bir kilite veren ben, üstadın bulduğu kapıyı arayan ben...
Havasız çömlekte bunalan yolcu, merdiven başında çimento torbası yırtığı bir kâğıtta kalan şiirin şairi ben...
"Usta kaptan, klavuz peşinde" arayıcı...