Uyan Ali'm (2)

Ahmet ÖZDEMİR
***************


Dünkü yazımın sonunda Ali ile Zeynep'in tenhada buluştuklarını belirtmiş, ne hayaller kurduklarını ve neler konuştuklarını bu gün aktaracağımı yazmıştım:

Yan yana geldiklerinde tatlı mı tatlı, sevinçli mi sevinçli heyecandan kalpleri ramazan davulu gibi vuruyormuş. Biraz sonra ikisinin de içine bir korku düşüyormuş. Ali Zeynep'in elini dudağını götürürken gözlerini endişe ile kızın gözlerine dikiveriyormuş:

"Zeynep, ya baban seni bana vermezse."
"Ben senden gayrisine varmam Ali'm. Vermezse kaçarım sana."
"Kaçar mısın kız?"
"Hemi vallaha hemi billaha!"
Biraz sonra Zeynep soruyormuş:
"Ali!"
"Efendim."
"Hıstanmadın?"
"Ne dememi istiyorsun?"
"Kaçrecen mi beni?"
Ali'nin gözlerinin içi gülerken başını sallıyormuş:
"Eğer anan baban vermezse keçrecem kız. Yarından tezi yok. Babamı, anamı, agamı, bıllamı gönderecem kapınıza."

Ali'nin yüreğindeki ateş öyle bir bacayı sarmış ki, öyle bir geceyi gündüze karıştırır olmuş ki, öyle bir işi gücü savsaklamaya başlamış ki, utanmayı arlanmayı bir yana bırakıp, anası ile basanın karşısına çıkmış:

"Bana Zeynep'i isteyceniz!" demiş.

Böyle bir isteğe ana baba ne desin. Gülsünler mi, ağlasınlar mı? Ali çocuk değil ki kulağından tutup bir tokat patlatsınlar. Karşısında askerliğini yapmış, evlenmeyi, çoluk çocuğa kavuşmayı çoktan hak etmiş bir yiğit duruyor. Hem onlar da bir an önce Ali'nin mürüvvetini görmek için can atıyorlar. Ama akıl var, fikir var. Bir kendi boylarının ölçüsüne bakıyorlar, bir Zeynep'in ailesinin varlığına. Davul bile dengi dengine diye bir söz var. Yoksa Zeynep'ten yana hiçbir endişeleri yok. Bu köyde kim Zeynep'i gelin etmek istemez ki, güzelliği dersen güzel. Huyu dersen, iyilerden iyi. Aile dersen, güngörmüş, sevilen sayılan kimsenin kemlik görmediği bir soyun temsilcisi. Tek korkuları yoksullukları. İşte onun için Ali'nin annesi de babası da pek taraftar değilmiş. Fakat Ali, eğer gidip istemezlerse Zeynep'i kaçıracağını, alıp başlarını kimselerin bulamayacağı bir yana gideceğini söylemiş.

Zavallı ana baba ne yapsın. Bakmışlar ki Ali'leri ellerinden gidecek, Ali'nin ağabeyini, ablasını ve bir iki konu komşuyu alıp, Zeynep'in baba evinin kapısının tokmağını tıklatıvermişler.

"Tanrı misafiriyiz," dediklerinde kim ne desin, buyur etmişler. Hoş beşten sonra komşuların yaşça büyüğü:

"Sebebi ziyaretimiz," deyince, Vehbi'nin kerrakesi anlaşılmış. Zeynep'in anne ve baba-sının yüzü asıla yazmış. Ama yaşlı komşu aldırmamış:
"Allah'ın emri, Peygamber'in kavli ile kızınız Zeynep'i Ali oğlumuza istiyoruz," demiş. Zeynep'in babası hiç danışmak, karısı ve kızı ile konuşmak gereği duymadan Kafasını "olmaz bu iş" dercesine sağa sola sallamış.
Dünür gelenler ne diller dökmüşlerse, mümkünü yok en küçük bir ümit vermeden adam kestirip atmış:

"Komşularım yorman kendinizi. Hepinizi severim, sayarım. Ali'yi de anasını babasını severim. İnsaniyetlerine söyleyecek hiçbir sözüm yok. Kızımı isteyen çok. Ben onun için başka birini düşünüyorum. Evime geldiniz, hoş geldiniz. Buyurun, yiyelim, içelim ama bu konuyu burada kapatalım, hiç açmayalım." demiş.

Ne diller dökmüşler. Zeynep'in babası Nuh diyor peygamber demiyormuş. Dünürcü komşular başları önde ayrılmışlar. Onlar ayrılırken iç odaların birinde de Zeynep iki gözü iki çeşme ağlamakta, babasına kızmaktaymış. Yolda giderken, yaşlı komşu Ali'nin anasına, babasını moral vermiş:
"Pes etmek yok komşum," demiş. "Kız evi naz evidir. Bir seferde verdim demezler. Hele bir iki gün geçsin. Bir kez daha çalalım kapılarını."
Diğer yanda Ali dört gözle müjdeli bir haber beklemekteymiş ama, anne ve babasının süklüm püklüm gelişlerinden alacağı cevabı almış. İçinden rızaları ile vermezlerse ben de kaçırırım, diye geçiriyormuş.

Yarın ki, yazımda umutsuzluklar içinde umut ışığının nasıl doğduğunu aktaracağım.