Ahmet Özdemir

********



Bir uzun soluklu türküydü hayat. Demişti ki Anadolu Türküsü’nde;

“Küçük harmanlar hep büyük çocuğa gebe,
Gebe; torun ki başta, yavru ki kucakta. …”

Anadolu’nun bağrında, bir hasat sonu filiz veren büyük çocuk, dal budak saldı. Meyve verdi, dertlere derman oldu. Sanatın gül dikenli yollarında, sevgisini, saygısını, hoşgörüsünü, vefa duygularını, gönül coşkusunu hiç kaybetmedi. Adını sonsuza kadar yaşatacak eserler bıraktı. Tam anlamıyla insan gibi bir güzel insandı.

Dün gisi hatırlıyorum. On üç yıl önce bir yeni baharın ilk günlerinde, nice bereketli hasatlara can suyu olurcasına, nisan yağmuru gibi toprağa düştü.

Acı haber çabuk duyuldu. Uzun Vurdu Gölge. Sevenlerini “Alacakaranlık” içerisinde bıraktı.

Kuşkusuz ki hayat devam edecek. Yeni günler doğacak. Eşi, evlâtları, torunları, kardeşleri ve biz manevî çocukları, bıraktığı manevî mirasın bilinci içerisinde olduğumuz, değerlerini koruduğumuz sürece, huzur içerisinde uyuyacak.

Cumhuriyet Dönemi Şiirimizin ustalarından, Edebiyatımızda, Hisar Ekolünün kurucularından Gültekin Sâmanoğlu’ndan söz ediyorum. Diyorum ki:

Alacakaranlık çöktü her yana,
Bir kara haber ki, çabuk yayıldı
Acıyla dediler ki, yana yana
Hisar’ın bir burcu daha yıkıldı.

Basın İlân Kurumu’nun kuruluşunda yer alan ve otuz yıldan beri Genel Müdürlüğü’nü yapan Gültekin Samancı, 11 Nisan 2003 günü sabaha karşı vefat etti. Edebiyat dünyasında Sâmanoğlu soyadıyla tanınmaktaydı. Cenazesi, 12 Nisan Cumartesi günü saat 11’de Basın İlan Kurumu Genel Müdürlüğü’nün önüne getirildi.. Burada yapılan törenin arkasından, Sultanahmet Camii’nde öğle namazından sonra kaldırılarak, Karacaahmet Mezarlığında toprağa verildi.

Basın İlân Kurumu önünde yapılan törende yaptığım konuşmada; bir kuşak sonra burada çalışanların, otuz yıl aralıksız Genel Müdürlük yapmış olan Gültekin Samancı’yı belki tanımayacaklarını, bir süre sonra adının anılmayacağını ama, Türk Edebiyat Tarihi’nin altın sayfalarında Gültekin Sâmanoğlu’nun ebediyen yaşayacağını, şiir severlerin duygularına ayna, yeni şairlere rehber olacağını söyledim.

Bürokraside, nüfus kâğıdındaki soyadıyla Gültekin Samancı, benim Genel Müdürüm, amirimdi. Ama edebiyat dünyamda ise, Gültekin Sâmanoğlu olarak, hocam, ağabeyim, manevî babam, arkadaşımdı. Bu çizgiyi yıllarca hiç bozmadık. Kurum’da bana “Ahmet Bey” diye seslenirken, bir şiir toplantısında, yalnızca “Ahmet” derdi. Ben bunu daha çok severdim.

Gültekin Samancı (Sâmanoğlu) 2 Kasım 1927’de Konya’da doğdu. 1947 yılında Kuleli Askeri Lisesi’ni, 1949’da Harp Okulu’nu bitirdikten sonra, Subay olarak yurdun çeşitli yerlerinde görev yaptı. 1959 yılında kendi isteğiyle ordudan ayrıldı. Basın Yayın Turizm Bakanlığı’na girdi. Bir yıl sora İç Basın Müdürü oldu. 1961’de, 195 sayılı Kanun gereği, Basın İlân Kurumu’nun ilk kuruluş işlemlerini yapmak üzere, Bakanlar Kurulu’nca teşkil edilen beş kişilik kurula atandı. Aynı yıl Kurum Genel Kurulu’nda Hükümet Temsilcisi olarak görevlendirildi. Genel Kurul tarafından Yönetim Kurulu’na seçildi. Bu görevi 1967’ye kadar sürdürdü. 1967 yılında Basın İlân Kurumu Genel Müdür Yardımcılığına, 1973’de de Genel Müdürlüğe getirildi. Bu görevini hayatının sonuna kadar başarıyla sürdürdü.

1988 ve 1992 yıllarında dörder yıl olmak üzere iki dönem TRT Yönetim Kurulu üyeliğine seçildi. Anadolu’nun çeşitli yerlerinde düzenlenen Anadolu Basını Bölge toplantılarına katıldı. Basın, Yayın, Dil, Edebiyat ve Kültür konulu pek çok toplantıya katıldı, komisyonlarda çalıştı, bildiriler sundu.

1987 yılında “Anadolu Basını Üstün Hizmet Ödülü”nü aldı.

Kültür, sanat ve turizmle ilgili birçok sivil toplum örgütünün üyeleri, yöneticileri arasında bulundu.

Gültekin Samancı, Evli, biri kız, biri erkek iki çocuğu ve üç torunu bulunmaktaydı. Cahit Sıtkı Tarancı ve Kemalettin Kumu’ya ilişkin iki kitabı vardı. Şiirleri Alacakaranlık ve Uzun Vuran Gölge adlı kitaplarda yayınlanmıştı.