Eyyy! Şehitler diyarı,
Gönlüme ferman, bilge Türk’ün ülkesi,
Varlığımın sebebi, ülkümün son kalesi;
Ata yurdum, geçmişim, geleceğim,
Ey cennet vatanım, ey hayat suyum,
Dirliğim, birliğim, yücelerden yüce sevdam;
Ey destanların içinde Anadolu isimli
En büyük destan!

Çanakkale’de doğdun Sakarya'da büyüdün,
Kanıyla, kemiğiyle yoğruldun nice şanlı yiğidin.
Atasının emriyle kükreyince aslanlar;
Kocatepe’de dirildin,
Yürüdün yedi düvele karşı Dumlupınar’da insan insan
Türkü türkü ağıtsın sen,
Destan destan kahraman…

Tadım sensin, tuzum sensin,
Sensin dilim…
Nakış nakış halısın, desen desen kilim…
Çileyle, sabırla yoğuran sensin ağıdımızı
Gurbet mektubusun, hasret çiçeğisin
Yayla çeşmelerinden seslenirsin şarkımızı
Her zerrende sevdamızın izi var;
Aşkım sensin, sen gözümsün, elim sen;
Kuvvetsin bileğimde,
Dizlerimde derman…

Bozkırında çoban olup, kavalımı ağlattım;
Cirit tuttum, yayla yayla kır atla…
Yâr dedim, bacı dedim, gardaş, ata, baba dedim
Ve ana dedim kucağında sallandım;
Toprağından beslenip,
Bostanından çiçek çiçek dallandım;
Doldurdum ambarları
Harman harman…

Olamam ben sensiz, asla olamam!
Evim, barkım, bucağım,
Oğulum, kızım, gelinim,
Öksüzüm, dulum, yetimim sensin.
Sen başımdaki tacımsın;
Derdimin tek dermanı, can veren ilacımsın…
Bu can tende oldukça;
Var olacaksın, yâr olacaksın…
Ayaz çökse de, kümelense de karabulutlar;
Ant olsun varlığıma, ant olsun ülküme;
Kılavuz yol gösterince,
Ne sis kalır ne duman.

Osman Öcal