VURDUM GÖZÜNDEN TURNAYI

‘Söz gümüşse sükût altındır’ düsturuyla pek çok düşünceler, yaşanmışlıklar, sırra kadem basıyor, toprak oluyor susmalarımız yüzünden. Her tezin bir de anti tezi olacağı gibi özlü sözlerimizin de karşıtı var tabiî ki. Yukarıda belirttiğim “Söz gümüşse sükût altındır’ sözüne karşılık; ”Susma susarsan sıra sana gelecek!” sözü mesela… Acaba bu sözlerin hangisine uyarsam isabeti alnından vururum?

Orta yol “peygamber yolu” diyor ama hep kenarlarda geziyoruz nedense? Biri “sus” derken öteki “konuş” diyor. Diğeri “ağla” derken öteki “gül” diyor. Biri “sırrını verme dostuna, dostunun dostu vardır” derken, diğeri: “Herkesi dost bil, herkesi arkadaş, sorunların kalmasın içinde, herkesle paylaş”diyor.
“Konuşursan gıybet yaparsın”
“Konuşmazsan enayi veya aptal zannedilirsin.”
“Konuşursan çenesiz olabilirsin”
“Konuşmazsan zavallı olabilirsin.”
Nerede susmalı nerede konuşmalı mıyız? Bunu bilmediğimiz için toplum olarak her şeyi karıştırıyoruz. Ya ifrat ya tefrit içinde davranışlarımız...

Susmanın her zaman faydalı olmayacağı kanaatiyle yaşadığım bazı gerçekleri anlatıp; düşüncelerimi, yaşadıklarımı paylaşmak istiyorum bazen. İyi de nasıl paylaşırım, nasıl yazarım? Sonra ne olur kim bilir! ! “Söylersem öldürürler…Söylemezsem öldüm” diyen türkümüzde ne güzel anlatılmış bu yara. Ayıp, günah, hatır, gönül el ayak bağlıyor… Ya filan duyarsa! ya üzülürse ! “Sen onlar yüzünden üzüldün ya, kendini niye düşünmüyorsun?” Diyor içimdeki ses. Ben de:“Ama O Ben’im!” diyorum. “Ben her kahrı çekerim, ben affeder unuturum…ya onların canı çok yanarsa? Üzülüp utanırlarsa yaptıklarından, buna nasıl katlanırım? Aman yok yok , boş ver! Yazıp napcam! Kalsın içimde kaldığı yerde!” diyorum.
“Onlar senin yüzüne pat pat konuştular. Yapıp edip seni üzerken aklın nerdeydi? Neden sustun? Fark etmemiş gibi davrandın, gülmüş gibi yapıp ödüllendirdin de onları; sonra da geceler boyu üzüldün. Şimdi de yazmak istiyorsun. Yok öyle yağma! Sıcağı sıcağına problemini çözseydin. Şimdi sür eşeğini Niğde’ye! Sus ve otur!” diyor içimdeki ses.
“Şair korkak olmamalı, şairleri susan milletin akıbetinden korkulurmuş. Bildiğini yazmalı…meli…malı…” diyorsun ey gönlüm! İnsanların üzülmesinden, özellikle sevdiklerinin üzülmesinden de çok korkar şair. Bu çelişkiyi ne yapmalı şimdi?

Orta yolu arıyorum. Gülmekle ağlamak arasında ne var? diye düşündüm.
Gözler mahzun bakarken, ağzın gülme pozisyonuna gelmesi midir acaba orta yol? Susmakla konuşmak arasında ne var peki? Konuşur gibi yapmak, fısıldamak! Yani kendinle konuşmak! Bak en doğru olanı Bu!!!!
Oh! Nihayet buldum!!! Vurdum gözünden turnayı! Çok mutluyummm!

***
Ya ben deliyim, ya bunlar biraz kaçık
Çocuk olanlar, büyümez mi azıcık?
Her dönemeçte tak ediyor canıma
Kalabalıklar içindeki yalnızlık!
***
Buldum! Buldum nihayet buldum dostun izini
“Kendi kendim” isminde, ruhumun ikizini

Vurdum ben de sonunda kaderin ensesine
Umurunda mı sanki, yansam onun nesine?
Azat ettim tekliği, hüzünler ülkesine
Buldum buldum nihayet, buldum dostun izini!

Bastım şarlatan gamın inatçı nefesine
“Çık artık benden! ” dedim sonuncu keresine
Oturttum eni konu gönlümün kafesine
“Kendi kendim” isimli ruhumun ikizini…!

Asuman Soydan Atasayar