"YÜREĞiNDE DAĞILIYORUM! ..

Görmeden sesini duyduğum,
Bilmeden takibine koyulduğum
Hece hece süzüldün yüreğime
Sevda sevda umut oldun,
Yemin bozdun, başa bela...

Ümit verme bana,
Yüreğinde dağılıyorum...

Öyle sevdim ki…
Ne eksik, ne tamam…
Biraz vardın, biraz yoktun…
Serap mı, düş mü oldun?
Bilemiyorum…

Ümit verme bana,
Aynı gözle ağlıyorum…

Yasaklarla başlayan
Yarım yarım işleyen
Baharlarda kışlayan
Çaresiz çırpınışım
İmkânsızı düşleyen…

Ümit verme bana,
Hayalinde boğuluyorum… "

15 Temmuz 2012

Hikmet Çiftçi 2


***






Dağılmak… Telaffuzu bile ürkütücü, savurgan…

Dağılmak sözcüğünün sözlük anlamına baktığımızda birkaç anlamı birden barındırdığını görürüz;

1.Toplu durumda iken ayrılıp, birbirinden uzaklaşmak; karışık duruma gelmek, düzeni bozulmak.

2.Değer ve birimler belli etkenlerle, oranlı olarak bölünmek; birliği, bütünlüğü bozulmak.

3.Parçalanarak yayılmak, ufalanmak; bir topluluğun, kuruluşun varlığı son bulmak, fesholunmak.

Gibi…

Peki, insanın dağılması nasıl oluyor? Gerçekte insan dağılabilir mi? Bildiğimiz, bir kaza sonucu bedende oluşan parçalanış, kopuş sonucu dağılır uzuvlar, etrafa saçılarak ayrılır. İyi de, böyle bir kaza belâ yoktur şükür ki…
Yoktur ama insan bir yürekte de parça parça dağılabilir! İnsan nasıl dağılabilir yürekte, demeyin! Dağılabiliyor işte!

İnsan hiç ummadığı bir zaman diliminde, ummadığı mekânda umulmadık bir sevda ile yanar, yüreğine kor düşürürse dağılır! Hem de bu dağılış bilinen dağılışlara benzemez. Beklenmedik bir depremin yıkımı, bir deli poyrazın savuruşu ne ise, bir yürekte dağılmak da o dur.

Sevilen bilmez karşısındaki bir yüreğin pır pır atışını, bilmez paramparça olup dağılışını! Her defasında bin bir cefa ile toplamaya çalışsa da seven yürek, dağılan parçalarını; yine de başaramaz, her dağılışta bir parçasının kopup gidişini, bedenden ayrılışını önleyemez! Bu ne acıdır, ne bitimsiz bir yürek ağrısıdır…

Beklentisiz, zamansız, hesapsız kitapsız sevdalar arsızdır; sevileni değil, seveni bitirir yavaş yavaş. Bozar, tarumar eder mevcut düzenini, bozar fonksiyonlarını bedeniyle, ruhuyla, yaşamıyla.

Böyle bir dağılmayı kimse hâyâllemez, tahayyül bile edemez, istemez ki! Ama kim emin olabilir bir gün gönül kapısının beklenmedik bir Tanrı misafiriyle çalınmayacağını, kim?

Şairin sevdası daha şiddetlidir. Şair, duyarlı, naif, hassas, kırılgan, sevecen ve kolay affedendir. Sevmesi de öfkesi de aynı şiddettedir.

En çok korktuğudur vakitsiz, beklenmedik bir sevdanın poyrazında savrulmak! Ah… Bilebilse o zamanı, bilebilse o kıvılcım anını, önleyebilse bu akışı; dağılır mı yine de? Dağılmak onun iradesiyle değil ki!
Yürek yanar, yanar bilmeden, görmeden, dokunmadan dokunur umutsuzca bir bilinmeze…

Bilmediği, duymadığı aşina olmadığı bir sesi duyar kendi içinde, kendi yamaçlarında o sese ses verir; tutunmak ister kendi aksini aksi sanarak o sese; takip eder dağın doruklarında…

Ah sevda! Ah sevda, yemin bozduran bela…

Behey koca yürek! Sen bu olamazsın, dağılamazsın, parça parça benliğini bırakamazsın bir başka yürekte…

Ağlayamazsın aynı gözle aynı yürekte dağılırken…

Verme ümit, verme sevgili, bunun sonu yok! Yarımın, parçalanmışlığın, çilenin diğer adı, baharı kış eden, yeşili kara eden cellâtken yasak; ümit verme…

Çaresiz çırpınışları es geçen düşlere yetmiyor dağılmış yüreğin gücü. Kim mutlu olmuş imkânsız düşleriyle, kim dağları fethedip Şirin’ ine Kavuşmuş Ferhat gibi? Yasak bir kayanın altından kim geçebilmiş yüreğini ezip yok etmeden?

Vazgeç seven yürek, vazgeç lime lime olmuş ciğer, vazgeç; düşleme baharsız kışları, düşleme Leylâsız Mecnun’ ları!

Sevgili, ah sevgili! Bağladıkça umuduna seven umudu, hayal denizinde boğulur…

Bağlama al yazmana hayallerini sevenin; tel tel dökülür! O seven ki, sevda denizinde yüzme bilmeyen kör bir âşık…

O seven, henüz kanatlanan körpe bir Yunus…

Sende öğrenir yüzmeyi, sende düşmeyi…

Ne büyük bir çırpınış, ne büyük çaba dağılmış yüreğin toparlanma isteği; sevgili için, kendisi için, mesuliyetleri için ve en çok da aşk için, sevda için!

Dağılan parçalarını toparlama ve daha fazla dağılmama çabası elbette ayrı bir büyüklük, ayrı farkındalık ve sorumluluktur.

Bazen ruhumuzu zenginleştirip olgunlaştırsa da böylesi hayali aşklar; çoğu zaman acı verir, elemle kanatır yüreği ve çoğaltır, insanlaştırır…

Ne büyük onur sevilen için; bir yürekte beklentisiz çoğalmak, yeşererek bahar gibi…
Ne büyük onur; bahara rağmen kışları yaşamayı göze alacak kadar sevmek, bir yürekte sevdasına kararmak…

Özenle seçilen sözcükler, sevgiliye ses olan söylemleriyle; çoğalarak çoğaltan koca yüreğe, değerli ustaya saygı ve dostlukla…

Refika Doğan-
17.07.2012 01:44
kaynak: antoloji.com

dağılmadan şair olunulmaz ki. güzel yorumdu.