Yürek Uru İçe Kanar( Gülce-Ziyadeli Yunusca)

Eskimiş yaşıma günler eklerken,
Yürek uru içe kanar;
…………………..Delmedin oğul,
Gözlerim kapıda seni beklerken,
Sekiz yılım seni anar;
……………………Gelmedin oğul.

Ne bal ister gönül ne sütten kaymak,
Döküldü dişlerim kan kusar damak,
Gönlümüz ummanca gözlerim ırmak,
Her gözesi deli pınar;
……………..………Silmedin oğul.

Kışımız boz duman yazımız ayaz,
Taç vurdum başıma örtüsü beyaz,
Tanrı hakkı için yapsam da niyaz,
Anılarda kalan çınar;
……………………Ölmedin oğul.

Vuslatî’ye kırgın dargındır sefa,
Yetsin bu ayrılık yetsin bu cefa,
Karşıma geçip de gülsen bir defa,
Gün bitimli nefes donar;
……………………..Gülmedin oğul.

offfffffffffff ki offfffffffffffff...
*
Acı ve yürek...
Vuslatî kalemini besleyen iki ana damar.
İnceden ve derinden hüznî mısraların çıkış noktası...
Yunusca ziyadeli'ye enfes bir örnek...
*
Teşekkürler Usta'ya...

Osman Hocam güzel dizelerdi

Gülce-Ziyadeli Yunusca...Ve " Yürek Uru İçe Kanar"...

Şiirin kurgusu / tekniği ne kadar muhteşemse içeriği de bir o kadar hüzünlü!

Gülce/Yunusca' nın "Ziyadeli" kurgusu gerçekten çok hoş, çok etkileyici! Tabii, gerek doğru sözcüklerle duyguların söyleme dönüşümü gerekse estetik dokunun gözardı edilmemesi, şiire bambaşka bir ses, başka bir duygu derinliği katmış; hüzünlü gerçeğin yürek tellerine vurgusuyla...
İşte ben buna yeniliğe yeni katkı derim, buna şiirin yükselişi, derinliği derim! Bu örnekleri sevgili Yusuf Bozan' da, değerli Ceylan hocamızda görmüştük bütün ihtişamıyla. Tabii, başka yazan dostlar olduysa anımsayamadığım; onlardan affımı rica ediyorum!
Yangın yerine dönmüş bir yürekte, duyguların söze aktarımıyla ilgili olarak; acının bal eylenmesi bu olsa gerek! Yürek yanarken, şiirdi yükselerek gülen!

Üreten duygulu naif kaleme saygıyla, dostça...

teşekkürler dostlara.