YÜZÜMÜN COĞRAFYASINDA SAKLI YÜZÜN(GÜLCE-Buluşma)

Ne varsa maziden kalan, sildim seninle.
Kasım yağmurları sensin, bunu böyle bil.
Yüzün yüzümde saklıdır, sus n’olur dinle.
Göz çukurlarımda nemsin, gecemde kandil.

Açtım perdelerini gönül penceremin,
Artık kaçışların zamanı değil.
Işığın doğar geceme, düşünce denizlerimsin.
“Ay dersen? ” ay sensin.
Tutulurum sana,
Dokunamadığım tek elsin.
İlk hatırladığındır en çok sevdiğin,
En çok sevdiğindir özlemek istemediğin
Ve yokluğuna itiraz ettiğin.
İtirazlarıma neden, efkârıma demsin.

Yüzümün coğrafyasına sakladım yüzünü;
Gama ilaç, ıslak yaralarıma merhemsin.
Senin yağmurların yağar, çiseler hüzünü;
İçimin görünen yüzüsün, aşka nedensin.

Anlat diyordun, susuyordum.
Dilime yasaklı birer tümceydin.
Dinle vatansız sözcüklerimin sesini,
Öyküsüdür bu sana teslimiyetin.
Bütün ışıklarını yaktın karanlıklar ülkemin,
Bütün kapılarını açtın düşler kentinin.
Su gibi içime akan sensin…
Yüzümün coğrafyasına saklanmış yüzün,
Bu yüzden yüzsüzlüğüme nedensin.

Gözümün kahve renginde doğup, bebeğinde büyüyorsun;
Bu yüzden bakışlarımda yön, gözümün atlasında nemsin.
Dilimin titrek halinde hecem, aşkın özü oluyorsun;
Bu yüzden sessizliğime ses, nefessizliğime nedensin.

“Hangi? ” aşk bana yaramış ki, sevmeye nedenim olsun.
Boş verdim artık
Bir aşk daha ahmaklığıma nedensin.”

Yusuf Bozan