" Yusuf Ezası


yüzü güleçti çocukların
gül açardı yanaklarında
bayramda

soğuktan elleri titrer
şimdi onların
siz feneri konuşurken
denizim bile ağlar
benim gölümde...

unuttunuz mu vançiçeğimi
benim bağrım hala yanıyor
taş üstünde taş sanki zaman

...

bir gün güneşe koşan çocukların
altına banmış kanatlarının ışıltısından kör olacaksınız

şimdi karanlık altında kalmayın
uyanın
gözlerinizi bağlamayın

...

unuttunuz mu vançiçeğimi
benim göğsüm sızlıyor
yusuf ezasında

necla develi (Mori Kız)




Karanlık kendi doğal oluşumunda anlaşılabiliniyor, kabullenilebiliniyor , katlanılabiliniyor da; insanın kendi kör benliğiyle oluşturduğu karanlığa katlanılamıyor!

Toplumsal, bireysel, sosyal duyarlılıkla paylaşılmayı gerektiren öyle çok olay, öyle çok sıkıntı ve sorun var ki! İşte Van depremi bunlardan sadece birisi! Henüz üzeri kapanmamış kanayan yarayken, yine unuttuk sıcak sırça köşklerimizde, bencil dünyamızda kendi yaşamlarımıza dönerek; orada soğukta, aç susuz ve bir çok şeyden mahrum insanımızı kendi kaderiyle, olanaksızlıklarla baş başa bırakarak...

Sorumluluk duygusuyla, örselenen yüreğin kendi vicdan terazisinde duyarsız kalamadığı ve toplum vicdanına gönderme yaptığı anlamlı bir şiir.

Duyarlı kaleme saygı ve dostlukla...